ည
၁၂ နာရီ ၁၀ မိနစ္။ မိုးရြာျပီးစ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေအးျမလတ္ဆတ္လို႔ေနသည္။
တစ္ျပန္႔တစ္ေျပာ ကြင္းျပင္က်ယ္တို႔ဆီမွ ျဖတ္၍တိုက္ခတ္လာေသာ
ေလတျဖဴးျဖဴးေၾကာင့္ သစ္ခက္သစ္ရြက္မ်ားမွ ျမက္ပင္မ်ားအဆံုး သံစဥ္တစ္ခုလို
တညီတညာထုတ္လႊင့္ရင္း ညီညာစြာယိမ္းႏြဲ႔သြားၾကသည္။ တစ္ညလံုး သည္းသည္းမဲမဲ
ရြာေနခဲ႔ေသာမိုး ယခုမွတိတ္စျပဳသည္။ လကထိန္ထိန္သာေနသည္။ ဗညားတစ္ေယာက္
လမ္းသြယ္ေလးနံေဘးရွိ ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္၌ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ႔သည္မွာ ၁၀
မိနစ္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္သည္။ စက္ရပ္သြားေသာကားကို တတ္ သေလာက္မွတ္သေလာက္
စက္ဖံုးဖြင့္ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔လုပ္ေနသည္မွာလည္း ၁၀ မိနစ္ခန္႔ရွိျပီ။
တုန္ရီစြာျဖင့္ ကားထဲမွအေပၚအက်ႌကိုဆြဲယူလိုက္သည္။ ဘတၳရီမရွိေတာ႔ေသာ
လက္ကိုင္ဖုန္းကို စိတ္မရွည္စြာ စိုက္ၾကည္႔မိသည္။ တစ္လမ္းလံုး
ပ်င္းပ်င္းရွိဖုန္းခ်ည္း လွိမ္႔ေျပာေနမိခဲ႔ေသာ
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္းေဒါသထြက္ေနသည္။
ထိုစဥ္ မ်က္လံုးေထာင့္နားမွ အသြင္ကြဲေသာအရိပ္တစ္ခုကို ဖ်က္ခနဲျမင္လိုက္မိသလိုရွိသျဖင့္ ေခါင္းကိုဆတ္ခနဲ အလ်င္အျမန္လွည္႔ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ပန္းႏုေရာင္ထီးရွည္တစ္လက္ကိုလက္မွာ ခ်ိတ္ထားျပီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သူ႔အနားေရာက္ေနသည္မသိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။
"မင္း.. ဘယ္သူလဲ။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဒီနားကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ရွင္ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေနျပီထင္တယ္။ ကြ်န္မက ဟိုးမွာျမင္ေနရတဲ႔အိမ္က။ အိမ္ေပၚကေနလမ္းဖက္ကိုၾကည္႔မိတုန္း မိုးသည္းၾကီးထဲမွာ ကားတစ္စီးဆိုက္တာျမင္လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ႔ ရွင္ထြက္လာျပီးဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔ ကားကိုဟိုလိုလုပ္ဒီလိုလုပ္နဲ႔ျမင္လို႔ အခက္အခဲတစ္ခုခု ျဖစ္ေနမယ္ထင္တာနဲ႔လာေမးတာပါ။ ကားပ်က္သြားလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္။ ဒီနားမွာကားျပင္တဲ႔ ၀ပ္ေရွာ႔ေတြဘာေတြမရွိဘူးလား"
မိန္းကေလးက သိမ္ေမြ႔စြာတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။
"ရွင့္ႏွယ္။ ဒီလိုေနရာၾကီးမွာ ၀ပ္ေရွာ႔ရွိမလားရွင့္။ အနီးဆံုးျမိဳ႕က ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတာင္ ဒီကေန၁၀မိုင္ေက်ာ္ ေမာင္းရဦးမွာ"
"ဟုတ္လား။ ဒုကၡပဲကြာ။ ဒီနားက်မွ ကားကစက္ရပ္ရတယ္လို႔။ တစ္လမ္းလံုးေမာင္းလာတာ အေကာင္းၾကီးကို"
"ေၾသာ္.. ရွင္ကလည္း စက္ပစၥည္းပဲဟာ.. ပ်က္ခ်င္ပ်က္မွာေပါ႔"
"ထားပါေတာ႔။ မင္းအိမ္မွာတယ္လီဖုန္းရွိလား။ ကြ်န္ေတာ္႔အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားခ်င္လို႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းစိတ္ပူေနေလာက္ျပီ။ အခုထိမေရာက္လာေသးရင္ အိမ္ကလည္းသူတို႔အိမ္ကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ေခၚေနမွာ"
ထိုစဥ္ မ်က္လံုးေထာင့္နားမွ အသြင္ကြဲေသာအရိပ္တစ္ခုကို ဖ်က္ခနဲျမင္လိုက္မိသလိုရွိသျဖင့္ ေခါင္းကိုဆတ္ခနဲ အလ်င္အျမန္လွည္႔ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ပန္းႏုေရာင္ထီးရွည္တစ္လက္ကိုလက္မွာ ခ်ိတ္ထားျပီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သူ႔အနားေရာက္ေနသည္မသိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။
"မင္း.. ဘယ္သူလဲ။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဒီနားကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ရွင္ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေနျပီထင္တယ္။ ကြ်န္မက ဟိုးမွာျမင္ေနရတဲ႔အိမ္က။ အိမ္ေပၚကေနလမ္းဖက္ကိုၾကည္႔မိတုန္း မိုးသည္းၾကီးထဲမွာ ကားတစ္စီးဆိုက္တာျမင္လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ႔ ရွင္ထြက္လာျပီးဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔ ကားကိုဟိုလိုလုပ္ဒီလိုလုပ္နဲ႔ျမင္လို႔ အခက္အခဲတစ္ခုခု ျဖစ္ေနမယ္ထင္တာနဲ႔လာေမးတာပါ။ ကားပ်က္သြားလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္။ ဒီနားမွာကားျပင္တဲ႔ ၀ပ္ေရွာ႔ေတြဘာေတြမရွိဘူးလား"
မိန္းကေလးက သိမ္ေမြ႔စြာတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္သည္။
"ရွင့္ႏွယ္။ ဒီလိုေနရာၾကီးမွာ ၀ပ္ေရွာ႔ရွိမလားရွင့္။ အနီးဆံုးျမိဳ႕က ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတာင္ ဒီကေန၁၀မိုင္ေက်ာ္ ေမာင္းရဦးမွာ"
"ဟုတ္လား။ ဒုကၡပဲကြာ။ ဒီနားက်မွ ကားကစက္ရပ္ရတယ္လို႔။ တစ္လမ္းလံုးေမာင္းလာတာ အေကာင္းၾကီးကို"
"ေၾသာ္.. ရွင္ကလည္း စက္ပစၥည္းပဲဟာ.. ပ်က္ခ်င္ပ်က္မွာေပါ႔"
"ထားပါေတာ႔။ မင္းအိမ္မွာတယ္လီဖုန္းရွိလား။ ကြ်န္ေတာ္႔အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားခ်င္လို႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းစိတ္ပူေနေလာက္ျပီ။ အခုထိမေရာက္လာေသးရင္ အိမ္ကလည္းသူတို႔အိမ္ကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ေခၚေနမွာ"
"မရွိဘူးရွင့္။ ကြ်န္မက ဒီမွာငယ္ငယ္ေလးတည္းက အေဒၚနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းေနလာတာ။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔မရွိဘူး။ ဖုန္းေျပာစရာလူလည္းမရွိဘူး"
"မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္တည္းေနတာ ဒီလိုေနရာၾကီးမွာ တစ္စံုတစ္ခုအႏၱရာယ္ေတြဘာ တြျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အေရးေပၚဆို ရဲစခန္းတို႔၊ ေဆးရံုတို႔ ဘာတို႔ေလာက္ေတာ႔ ဆက္သြယ္ရမယ္မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း။ ဒါေတြမလိုပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ကြ်န္မတို႔ကိုေႏွာင့္ယွက္ၾကမွာမဟုတ္သလို ကြ်န္မတို႔လည္း ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လည္း အိမ္မွာဘိုးဘြားေတြထားခဲ႔တဲ႔ ေဆးမ်ိဳးစံုအဆင္သင့္ရွိျပီးသား"
"မင္းတို႔ကတစ္မ်ိဳးပါလား။ ဒီလိုေခတ္ၾကီး ဒီလိုေနရာမွာေနႏိုင္တာအံ႔ၾသပါရဲ႕ဗ်ာ"
"ဒါေတြထားပါေတာ႔။ ရွင္ကဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ။ ျပီးေတာ႔ ကားလမ္းမၾကီးေပၚကမေမာင္းဘဲ ဒီျဖတ္လမ္းကဘာလို႔လာရတာလဲ။ ရွင္လမ္းသိလို႔လား"
"အင္း ရန္ကုန္သြားမလို႔။ ဒီလမ္းကိုအရင္တစ္ေခါက္လာတုန္းကေမာင္းဖူးတယ္။ ဒီလိုညဘက္ၾကီးပဲ။ အေရးၾကီးကိစၥရွိလို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူလာတာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးပါပဲ"
"ေၾသာ္.. ျဖစ္မွေတာ႔မတတ္ႏိုင္ဘူးေလရွင္။ ဒါဆို ရွင္ဒီညဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ မနက္မွလမ္းမဘက္ထြက္ျပီး ကားတစ္စီးစီးတားၾကည္႔ေပါ႔။ ဒီအခ်ိန္ၾကီးကေတာ႔ ကားေတြရွိမယ္မထင္ဘူး။ ရွိရင္ေတာင္ရပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ရွင္ဒီတစ္ညတည္းဖို႔ေတာ႔ ကြ်န္မအိမ္မွာခြင့္ျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္တည္းခ်င္ရင္ေပါ႔"
"ဟာ.. အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ႔။ ဘယ္ႏွယ္႔မတည္းခ်င္ရမလဲဗ်ာ။ မင္းကရုပ္ကေလးလွသေလာက္ သေဘာကလည္းအေကာင္းသားကိုး"
"ေတာ္ပါရွင္။ ကဲ.. လာလာ ကားထဲမွာရွင္ယူစရာရွိတာယူျပီးသာ ကြ်န္မေနာက္ကလိုက္ခဲ႔။ အိမ္ဘက္သြားတဲ႔လမ္းကေတာ႔ နည္းနည္းရႊံ႕ထူတယ္ေနာ္။ ရွင္သတိထားျပီးေလွ်ာက္"
"ရပါတယ္။ မင္းေတာင္ဒီေရာက္ေအာင္လာႏိုင္ေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္ကဘာလို႔မေလွ်ာက္ႏိုင္ရမွာလဲ"
တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေသာလယ္ကြင္းျပင္မ်ားၾကား၌ ဖားေအာ္သံ၊ ေလတိုက္သံတို႔မွအပ ကန္သင္းသာသာ လမ္းက်ဥ္းေလးေပၚ၌ သူတစ္ဦးတည္း၏ လမ္းေလွ်ာက္သံတစ္သံတည္း ထြက္ေနသလားဟု ဗညားစိတ္ထဲထင္ေနမိသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ကိုေခါက္ထားလ်က္မွပင္ ရႊံ႕ေပမွာစိုးသျဖင့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္မ၍ လက္တစ္ဖက္ကခရီးေဆာင္အိတ္ကိုကိုင္ကာ ေရွ႕မွလက္ဆြဲမီးအိမ္တစ္လံုးျဖင့္ တည္ျငိမ္စြာသြားေနေသာ မိန္းကေလးေနာက္သို႔လိုက္ခဲ႔ေလေတာ႔သည္။ လေရာင္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိလယ္ကြင္းမ်ားကို ဗညားေကာင္းစြာျမင္ႏိုင္သည္။ အနီးအနားတြင္ ေတာအုပ္ခပ္ေသးေသးႏွင့္ လယ္ကြင္းမ်ားမွတစ္ပါး လူေနအိမ္မ်ားရွိဟန္မတူ။
အိမ္နားေရာက္မွလေရာင္ကိုမွီျပီးေသခ်ာၾကည္႔မိေတာ႔သည္။ ခမ္းနားလိုက္သည္႔အိမ္။ ျခံႏွင့္၀န္းႏွင့္ဟုမဆိုသာေသာ္လည္း အတန္က်ယ္က်ယ္ အိမ္ပတ္လည္၌ တံတိုင္းျမင့္ျမင့္၀င္းခတ္ထားသျဖင့္ ေတာ္ရံုလူစိမ္းျဖစ္ေစ၊ တိရစၦန္တစ္ေကာင္တစ္ေလျဖစ္ေစ အထဲသို႔ဘယ္နီးႏွင့္မွ်မ၀င္သာေခ်။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဆိုေသာ္ျငား အခန္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ဟန္မတူဘဲ ျပတင္းတံခါးမ်ားလည္းသိပ္မရွိေခ်။ ေရွးဆန္ဆန္အိမ္ပံုစံျဖစ္ျပီး ေဆာက္ထားသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၾကည္႔ရံုႏွင့္သိႏိုင္သည္။ အေပၚထပ္က အခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ ေအာက္ထပ္တို႔မွ ခပ္မွိန္မွိန္မီးေရာင္လဲ႔လဲ႔တို႔သာ လေရာင္ေဖြးေဖြးေအာက္၌ မႈန္တရီလွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳး၌ ဤမွ်လွပေရွးဆန္ေသာ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းတစ္လံုးရွိေနလိမ္႔မည္ဟု ဗညားတစ္ခါမွမထင္ခဲ႔။ ေတာအုပ္အစပ္ လယ္ကြင္းျပင္၌ အိမ္ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးေဆာက္၍တသီးတျခားေနထိုင္သည္မွာ အေတာ္ထူးျခားေသာအခ်က္လည္း ျဖစ္ သည္။
အိမ္၏ဧည္႔ခန္းနံရံ၌ အဖိုးတန္ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ေရွးအဘိုးအဘြားတို႔ျဖစ္ဟန္တူေသာ ပံုတူပန္းခ်ီမ်ားခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးအရြယ္ မီးအိမ္ခပ္ငယ္ငယ္တစ္လံုးသာ ဧည္႔ခန္း၌ထြန္းထားသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးရွိပံုမေပၚသျဖင့္ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုအားသြင္းရန္ ဗညားေမးမေနေတာ႔ေခ်။ ပန္းကႏုတ္တို႔ျဖင့္ပံုေဖာ္ထားေသာစားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ သစ္သားပန္းအိုး၊ တံခါးေဘာင္၊ ေလွကားလက္ရမ္းကအစ အရာရာအသစ္အဆန္းမ်ားသဖြယ္ ဗညားတစ္အိမ္လံုးေနရာအႏွံ႔လိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္ ပန္းအိုးဆီကိုဟာခနဲျပန္ၾကည္႔မိသည္။ ရဲလိုက္တဲ႔ႏွင္းဆီေတြ။ အနီေရာင္ႏွင္းဆီအမ်ားအျပား ဗညားေတြ႔ခဲ႔ဖူးသည္။ ဤမွ်ေလာက္ေတာ႔ရဲရဲေတာက္မေန။ မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္၌ပင္ ႏွင္းဆီတို႔၏အေရာင္မွာ ရဲေတာက္ထင္ရွားလြန္းလွသည္။ ႏွင္းဆီအစစ္ မဟုတ္သလိုပင္.. ။
"ကဲ.. ကိုဘယ္သူ.."
"ဗညားပါ.. မင္းက.."
"ပန္းအိလို႔ေခၚႏိုင္ပါတယ္.. ရွင့္အတြက္ အခန္းအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ။ ရွင္ထမင္းစားျပီးျပီလား။ ဗိုက္ဆာေနရင္ ေဒၚၾကီးကို ကြ်န္မတစ္ခုခုစီစဥ္ခိုင္းလိုက္မယ္"
"ဟာ.. ေနပါေစ။ ရပါတယ္ မစားေတာ႔ပါဘူး"
"မစားေတာ႔ပါဘူးဆိုတည္းက ရွင္ဗိုက္ဆာေနတာေသခ်ာျပီ။ ေဒၚၾကီးေရ.. ဧည္႔သည္အတြက္ ညလယ္စာေလး တစ္ခုခုလုပ္ေပးပါဦး"
"ဒါနဲ႔ မပန္းအိတို႔က ဒီအိမ္ၾကီးမွာ တကယ္ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတာလား။ တျခားအိမ္သားေတြမရွိဘူးလား။ ေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ ဒီနားမွာပဲေနၾကတာလား"
"ရွင္ေတာ္ေတာ္စပ္စုတာပဲေနာ္။ ေၾသာ္.. တစ္လက္စတည္း ရွင့္ကိုမွာထားရဦးမယ္။ ညဘက္ကို အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လသာတယ္ဆိုျပီး အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္မထြက္နဲ႔ေနာ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲမပန္းအိ"
"ေၾသာ္.. ရွင္က ဒီေနရာလည္း သြားတတ္လာတတ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ။ ေျမြပါးကင္းပါးနဲ႔ေလ"
"ျခံထဲေတာင္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္လို႔မရဘူးလားဗ်ာ"
"အင္း.. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ထြက္မေလွ်ာက္ပါနဲ႔လား။ အခန္းထဲမွာပဲ အ၀တ္အစားလဲျပီး ေအးေအးသက္သာနားပါရွင္"
"ကြ်န္ေတာ္ေတာ႔ ဘာမွနားမလည္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးဗ်ာ.. မပန္းအိတို႔ကတစ္မ်ိဳးပဲေနာ္။ ဒါနဲ႔ .."
"ေဒၚၾကီးေရ.. အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား"
ေဒၚၾကီးဆိုသူထံမွ ဘာသံမွ်ထြက္မလာ။ ေခါင္းသာဆတ္ခနဲညိတ္ျပေလသည္။
"ကဲ.. ကိုဗညား.. ထမင္းစားခန္းထဲၾကြပါေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔"
ဗညားတစ္ေယာက္ အေတြးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ ထမင္းစားခန္းရွိရာထသြားသည္။ မပန္းအိကေတာ႔ ဧည္႔ခန္းထဲမွာသူ႔ကိုျပံဳးျပရင္းက်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ ထမင္းစားပြဲအနီးတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား အႏွံ႔ထြန္းထားသည္။ သီတင္းကြ်တ္ေရာက္သျဖင့္ မီးထြန္းထားသည္႔ႏွယ္ပင္။ ေနရာအႏွံ႔တြင္ျဖစ္သည္။ ေဒၚၾကီးဆိုသူမွာ အသက္အေတာ္ၾကီးပံုမေပၚေသး။ ၄၀ေက်ာ္၊ ၅၀ နီးပါးမွ်သာရွိဦးမည္ထင္သည္။ ဗညားထမင္းစားပြဲတြင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဒၚၾကီးအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။ ဧည္႔ခန္းတြင္ထိုင္ေနေသာမပန္းအိ ေဒၚၾကီးႏွင့္စကားတိုးတိုးေျပာေနသည္ဟု ဗညားထင္မိသည္။ သူမ်ားအေရးကိစၥမို႔ ရိုင္းရာက်မည္စိုးသျဖင့္ လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္ေပ။
ခ်မ္း၍ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဗိုက္အေတာ္ဆာေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း စားပြဲေပၚ၌ခ်ထားေသာ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားကို ဗညားအားပါးတရစားပစ္လိုက္သည္။ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားမွာ အံ႔ၾသဖြယ္ရာ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေန၍ စားလို႔အလြန္ေကာင္းလွသည္။ ဧည္႔သည္လာမည္သိ၍ ၾကိဳတင္စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ထားသလားပင္ထင္ရသည္။ ဟင္းအမယ္မ်ားမွာလည္း ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္လိုက္ရဟန္မတူဘဲ အဖြယ္မ်ိဳးစံုလင္လွသည္။ စားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ အားမနာတမ္းစားမိျပီးမွ အေနာက္သို႔လွည္႔ၾကည္႔မိသည္။ ေဒၚၾကီးဆိုသူမွာ အခန္းေထာင့္တြင္မတ္တပ္ရပ္လ်က္ သူ႔ကို ခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ ဗညားထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
သူ႔အနားေရာက္လာ၍ စားျပီးသားပန္းကန္မ်ားကိုသိမ္းဆည္းသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာေပ။ အားနာသျဖင့္ ပန္းကန္၀င္ေဆးေပးရန္လုပ္ေတာ႔ သူ႔ဟာသူလုပ္မည္ဟု လက္ဟန္အမူအရာႏွင့္ေျပာေတာ႔မွ စကားေျပာတတ္ဟန္မတူမွန္း ဗညားသိလိုက္သည္။ သို႔ျဖင့္ မပန္းအိရွိရာဧည္႔ခန္းသို႔သျပန္ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ မပန္းအိက ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ အနားမွာထား၍ ဇာပန္းထိုးေနသည္။ သူထိုင္ျပီးအေတာ္ၾကာသည္႔တိုင္ အရာရာတိတ္ဆိတ္လြန္းေနသျဖင့္ ဗညားစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခုခုေလာကြတ္စကားေျပာရန္ စကားအစလိုက္ရွာသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ မ်က္လံုးကိုအေပၚပင့္၍ က်ေနာ္႔ကိုျပံဳးျပရင္း မပန္းအိကစကားဆိုသည္။
"ရွင္အိပ္ခ်င္ေနျပီလား ကိုဗညား။ ထမင္းစားခန္းေဘးကပ္လ်က္က ဟိုအခန္းပဲ။ ရွင္နားခ်င္သြားနားေတာ႔ေလ။ အ၀တ္အစားေလးဘာေလးသြားလဲေပါ႔။ အေအးပတ္ေနဦးမယ္"
ဆက္ထိုင္ေနရန္မသင့္ေတာ႔၍ "ဟုတ္ကဲ႔ မပန္းအိ" ဟုဆိုကာ အခန္းထဲ၀င္သြားလိုက္သည္။ အခန္းမွာ အေတာ္အသင့္က်ယ္၍ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ ခုတင္၊ စားပြဲတစ္လံုး၊ ကုလားထိုင္တစ္လံုး၊ အ၀တ္ဗီရိုတစ္ခု၊ စာအုပ္စင္တစ္ခု၊ စာအုပ္အနည္းငယ္လည္းရွိသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဤအခန္း၌ေနခဲ႔ဖူးဟန္တူသည္။ စားပြဲေပၚ၌ ႏွင္းဆီရဲရဲသံုးပြင့္ထိုးထားေသာ ပန္းအိုးတစ္လံုးႏွင့္ မီးအိမ္တစ္လံုးလည္းရွိသည္။ အ၀တ္အစားလဲျပီးေနာက္ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသးသည္ႏွင့္ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ယူဖတ္ရန္စိတ္ကူးမိသျဖင့္ စာအုပ္မ်ားကိုၾကည္႔မိသည္။ အလြန္ရွားပါးလွေသာေဆးက်မ္းမ်ား၊ အေရွ႕တိုင္းဘာသာႏွင့္ပတ္သက္ေသာစာအုပ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားစာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဒိုင္ယာရီသဖြယ္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္မွတ္စုေရးထားေသာ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ရသည္။ အတန္ၾကာ ဟိုလွန္ဒီေလွာေလွ်ာက္ၾကည္႔ျပီးမွ အိပ္ခ်င္လာသျဖင့္ ခုတင္ေပၚမွာလွဲခ်လိုက္သည္။
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔တစ္ခုက ႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ စူးရွရွမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သင္းရုံသာသင္းေသာရနံ႕။ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားဆီမွထင္သျဖင့္ လွမ္း၍ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကိုနမ္းၾကည္႔သည္။ မဟုတ္ေသးေခ်။ ဤႏွင္းဆီမ်ား၌ ရန႔ံေရာရွိရဲ႕လားဟုထင္ရေအာင္ပင္ ဘာနံ႔မွ်မထြက္ေပ။ အနံ႔မရွိေသာႏွင္းဆီနီနီမ်ားကို အတန္ၾကာ ဗညားစိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။ သူေနထိုင္က်င္လည္ခဲ႔ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ဘ၀နဲ႔ အကြာၾကီးကြာျခားေနသလိုခံစားမိသည္။ တစ္ျခားကမၻာတစ္ခုသို႔ ေရာက္ေနသလိုပင္။
ထိုသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔ကို ဗညားစိတ္၀င္စားသည္။ မည္သည္႔ေနရာမွထြက္လာသည္ကို သိခ်င္လာသည္။ ရွဴလိုက္ေလ ပိုသင္းပ်ံ႕လာေလျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ပင္မရွိေတာ႔။ အျပင္ဘက္မွထင္သျဖင့္ ျပတင္းေပါက္လည္းမရွိဘဲ ဘယ္ကဘယ္လို၀င္လာသည္႔အနံ႔ပါလိမ္႔ဟုလည္း ေတြေ၀ေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး အခန္းအျပင္ထြက္ရန္စဥ္းစားမိသည္။ မပန္းအိတို႔အိပ္ၾကျပီလားမသိေပ။ အခန္းတံခါးကိုအသာဟၾကည္႔ေတာ႔ ဧည္႔ခန္း၌မည္သူမွ်ရွိဟန္မတူေတာ႔။ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီး ဘယ္နားမွာရွိမွန္းလည္းမသိေခ်။
အခန္းထဲမွ မီးအိမ္ေလးကိုယူကာ ဗညားအခန္းျပင္ထြက္လိုက္သည္။ မည္သူမွ်မရွိ။ အေပၚထပ္တြင္ မပန္းအိတို႔တက္အိပ္ေနၾကျပီထင္သည္။ ဧည္႔သည္သူစိမ္းသက္သက္ျဖစ္၍ ဟိုသည္ေလွ်ာက္ၾကည္႔ရန္မွာလည္း သင့္မွသင့္ေတာ္ပါ႔မလားဟုေတြးမိသည္။ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔က ပို၍ပင္နီးကပ္လာသလိုလို။ ပန္းနံ႔လည္းမဟုတ္။ တီးတိုးသံလိုလို၊ ေလတိုက္သံလိုလို နားထဲ၌ၾကားမိသည္။ ျခံထဲမွ တစ္စံုတစ္ခုဆီကျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု ဗညားယံုၾကည္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သေဘာထား၍ တံခါးမၾကီး၏ မင္းတံုးႏွင့္အေပၚတံခါးခ်က္ကို အသံမျမည္ေအာင္ဖြင့္လိုက္သည္။
လြတ္လပ္စြာ ရုတ္တရက္အဟုန္ျဖင့္တိုးေ၀ွ႔လာေသာ ေလတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဗညားၾကက္သီးမ်ားပင္ထသြားသည္။ ျခံထဲဘက္သို႔ေခါင္းျပဴၾကည္႔ေတာ႔ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္အခ်ိဳ႕ကိုလေရာင္ေအာက္၌ အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ ျခံထဲသို႔ဗညားဆင္းခဲ႔သည္။ တံခါး၀ကို အသာခပ္ဟဟထားခဲ႔သည္။ ျခံမွာသိပ္မက်ယ္လွေပ။ သူ၀င္လာစဥ္က ေသခ်ာမၾကည္႔မိခဲ႔။ အိမ္၏ေတာင္ဘက္၌ (အေၾကာ္ပင္ဟုတခ်ိဳ႕ေခၚၾကသည္႔) တရုတ္စကားပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ ၾကီးမားလြန္းလွသျဖင့္ ေမာ႔ၾကည္႔၍ပင္ သစ္ရြက္အုပ္အုပ္မ်ားကိုျဖတ္၍ လေရာင္ကိုမျမင္ႏိုင္။ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ စကားပန္းမ်ားမွ ရနံ႕သင္းသင္းတို႔က ဗညား၏စိတ္ကိုလန္းဆန္းေစသည္။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ခဏထိုင္မည္ရွိေသး ေစာေစာကရေသာအနံ႔မွာ စကားပန္းနံ႔မဟုတ္မွန္း သတိရလိုက္သျဖင့္ ထိုအနံ႔ထြက္ရာေနရာကို ျခံထဲတြင္လိုက္ရွာမိသည္။
ရြက္လွပင္၊ သနပ္ခါးပင္၊ ဆိတ္ဖလူးပင္၊ ရြက္က်ပင္ေပါက္ႏွင့္ တမင္ပ်ိဳးယူထားဟန္တူေသာ ျမက္ပင္မ်ား...။ ပန္းနံ႕တို႔ေရာေထြးေန၍ လိုက္ရွာေနေသာအနံ႔ကိုပင္မမွတ္မိေတာ႔။ ယခင္ကေလာက္လည္း အနံ႔ကနီးကပ္မလာေတာ႔။ အနံသိပ္မက်ယ္လွေသာ ျခံ၀င္းျဖစ္သျဖင့္ အိမ္၏ေတာင္ဘက္ျခံေထာင့္နားထိပင္ ဗညားေရာက္သြားသည္။ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႕ထြက္ရာေနရာကိုရွာမေတြ႔ေသး။ ထို႔ေနာက္ ျခံလည္းဆံုးေနျပီျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ဘက္သို႔ျပန္ေလွ်ာက္ဖို႔အလုပ္ ေစာေစာကစကားပင္ၾကီး၏အေနာက္ဘက္တြင္ တစ္စံုတစ္ခုေဖာင္းၾကြေနသည္ကို ျမင္လိုက္မိသည္။ ေျမမ်ားေဖာင္းၾကြေနျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ခုန အပင္ေအာက္တြင္ထိုင္မည္လုပ္ျပီးမွ ျပန္ထလာခဲ႔သျဖင့္ အပင္ေနာက္ကိုမၾကည္႔မိေပ။
စကားပင္၏အေနာက္ဘက္သို႔ ဗညားအတင္းတိုး၀င္လုိက္သည္။ ေဖာင္းၾကြေနသည္မွာအျခားမဟုတ္။ သစ္ရြက္ေျခာက္အပံုၾကီးျဖစ္သည္။ ျခံတြင္းရွိသစ္ရြက္မ်ားကိုလွဲက်င္း၍ ဤေနရာ၌ လာစုထားပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ျခံႏွင့္မလိုက္ဖက္စြာ သစ္ရြက္ေျခာက္ပံုၾကီးက ၾကီးမားလြန္းေနသည္ဟုထင္မိသည္။ လိုက္ရွာေနေသာအနံ႔မွာ ထုိနားတစ္၀ိုက္မွျဖစ္ေၾကာင္း ဗညားစိတ္ထဲ အလုိလိုသိေနသည္။ အနီးမွသစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုေကာက္၍ သစ္ရြက္ေျခာက္ပံုတစ္၀ိုက္သို႔ ေမႊေႏွာက္ၾကည္႔သည္။ အပင္တစ္ပင္ပင္ဆီကအနံ႕မ်ားလား။
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားအေတာ္အသင့္ရွင္းလင္းသြားေသာအခါ ေဖာင္းၾကြေနသည္မွာ သစ္ရြက္ပံုမွ်သာမဟုတ္ဘဲ ၄င္းတို႔ေအာက္၌ ေျမပံုလိုလို၊ ေတာင္ပို႔လိုလို တစ္ခုခုရွိေနေၾကာင္းေတြ႔သျဖင့္ ရွိသမွ်သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားအား ေခြ်းမ်ားရႊဲလာသည္အထိ လက္ျဖင့္ယက္၍ ဗညားရွင္းလင္းလိုက္သည္။ ေျမအပံုလိုက္ကိုေတြ႔သည္။ တစ္ခုတည္းပင္မဟုတ္။ ႏွစ္ခု။ မွတ္တိုင္လိုလို၊ ကမၺည္းလိုလိုႏွင့္ စာေရးထားသည္ကိုျမင္မိသျဖင့္ မီးအိမ္ျဖင့္ အနားကပ္ၾကည္႔သည္။ "မပန္းအိ (အသက္ ၂၄ ႏွစ္)၊ ေဒၚေရႊတင္ (အသက္ ၅၁ ႏွစ္)" .. လက္ထဲမွမီးအိမ္ ခြမ္းခနဲက်ကြဲသြားသည္။ အသားမ်ားတဆတ္ဆတ္တုန္လာကာ ဗညားေယာင္၍ပင္ေအာ္လိုက္မိသည္။
ဤေနရာမွ အျမန္ဆံုးထြက္သြားရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေဇာေခြ်းမ်ားျပန္ကာေမာပန္းေနသည္။ စကားပင္ေနာက္မွေျပးထြက္၍ ေျခလွမ္းမ်ားကို ျခံ၀ဆီသို႔ဦးတည္လိုက္သည္။ ျခံ၀သို႔မေရာက္မီ တစ္ကိုယ္လံုးရွိ ေသြးမ်ားပင္ထခုန္လုမတတ္ ဗညားလန္႔ဖ်တ္သြားသည္။ ေဒၚၾကီးဆိုသူမွာ ျခံ၀တြင္မတ္တပ္ရပ္လ်က္သား။ သူ႔ကိုစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည္႔ေနသည္မွာ တစ္ခုခုရန္လိုမုန္းထားရွိေနသေယာင္။ ဗညား ဦးေခါင္းကိုတြင္တြင္သာခါရမ္းပစ္လိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မလုပ္ပါနဲ႔။ အဲ႔လိုမလုပ္ၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲ။ က်ေနာ္႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ။ ဘာလို႔ က်ေနာ္႔ကိုက်မွလဲ.. မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ပါဘူး"
သူရူးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ဗညားေအာ္ဟစ္ေနသည္။ ေဒၚၾကီးဆိုသူက ခပ္ေအးေအးပင္ သူ႔ဘက္သို႔ေလွ်ာက္လာသည္။ ဗညားအဖို႔ေျပးစရာေျမမရွိေတာ႔။ အိမ္ထဲတြင္ မပန္းအိဆိုသူရွိေနမည္။ ျခံ၀မွာတစ္ေယာက္ကေစာင့္ဖမ္းသည္။ အေတြးျဖင့္ပင္ ဗညားတစ္ကိုယ္လံုးတုန္ေနသည္။ ေနာက္သို႔တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ရင္း ရသမွ်ဘုရားစာကိုအကုန္ရြတ္သည္။ ရြတ္လိုက္၊ ေအာ္လိုက္။
"ကြ်န္ေတာ္႔ဆီ မလာနဲ႔ေနာ္။ ေရွ႕ထပ္တိုးရင္ ခင္ဗ်ားကိုသတ္ပစ္မွာေနာ္..။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုမလုပ္ရဲဘူးမထင္နဲ႔။ မလာနဲ႔။ အာ.... မလာနဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေလ.. "
ေနာက္သို႔ဆုတ္စရာမရွိ။ အိမ္ထဲသို႔သာ ဗညားေအာ္ဟစ္၍ေျပး၀င္လိုက္သည္။ ထင္သည္႔အတိုင္းပင္ မပန္းအိက ဧည္႔ခန္းမွာအဆင္သင့္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္းျပံဳးလ်က္..။ ေသြးပ်က္ေနေသာဗညားအဖို႔ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိေတာ႔၍ ဧည္႔ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ပစ္လွဲခ်လိုက္ေတာ႔သည္။ ပါးစပ္မွလည္း ေတာင္းပန္တိုလ်ိဳးသံ၊ ညည္းသံ၊ အျပစ္တင္သံတို႔ျဖင့္ အစံုေရရြတ္ေနသည္။
ေဒၚၾကီးက တံခါး၀တြင္ပင္ရပ္ေနသည္။ ေရွ႕ဆက္တိုးမလာ။ မပန္းအိတစ္ေယာက္သာ ဗညားအနီးသို႔ ေရာက္လာျပီး ဒူးတုပ္ထိုင္လိုက္သည္။ ဗညားကို ကရုဏာသက္စြာၾကည္႔လ်က္..
"ကိုဗညား.. ကြ်န္မရွင့္ကို အစတည္းကမွာခဲ႔သားပဲ။ ဘယ္မွမသြားဘဲ အခန္းထဲမွာပဲ ေအးေအးသက္သာအိပ္ေနပါလို႔..။ အခုေတာ႔ ရွင္ပဲအခုလိုေသြးပ်က္ေနရျပီ"
ေဖ်ာ႔ေတာ႔စြာျဖင့္ အသံပင္မထြက္ႏိုင္ေတာ႔ေသာဗညား မပန္းအိကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည္႔ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းေမးလိုက သည္။
"မပန္းအိ.. မင္းတို႔ဘာလိုခ်င္လို႔လဲဟင္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ မင္းတို႔အေပၚ ဘာမ်ားလုပ္မိလို႔လဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုလႊတ္ေပးပါ..။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဒီကေန ထြက္သြားခြင့္ျပဳပါေနာ္.."
"ကိုဗညားရယ္.. ရွင္အခုထိနားမလည္ေသးပါလား။ ဒီေနရာကို သာမန္လူစင္စစ္တစ္ဦး ဘယ္လိုမွမျမင္ႏိုင္သလို ဘယ္လိုမွလည္း ေရာက္လာႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွဘာမွမလုပ္သလို အျပစ္မဲ႔သူကိုလည္း လိုက္ျပီးမေႏွာင့္ယွက္ၾကပါဘူးရွင္။ ရွင္အကူအညီလိုေနလို႔ ကြ်န္မကသက္သက္ကူညီရံုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင့္ကို မိုးေရထဲဒုကၡေရာက္ေနတာထက္စာရင္ အိမ္ထဲမွာေအးေအးသက္သာနားရေအာင္ ကြ်န္မက ေစတနာနဲ႔လာေခၚတာပါ။ မဟုတ္ရင္ ရွင္အဲ႔ဒီကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္မွာပဲ တစ္သက္လံုးေနသြားရလိမ္႔မယ္"
"ဗ်ာ.. မပန္းအိဘာေျပာတာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာလို႔ေနရမွာလဲ.. မနက္မိုးလင္းလို႔ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚမွာကားသြားတားရင္ ျပန္ရမယ္႔ဥစၥာကို။ မဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး.. ရွင္ခုထိလက္မခံႏိုင္ေသးပဲကိုး။ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ လူတစ္ေယာက္လို႔ရွင္ထင္ေနေသးတာလား။ ရွင္ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားပါဦး။ ညက မိုးရြာၾကီးထဲ ရွင္မူးမူးနဲ႔ ကုကၠိဳလ္ပင္ကိုကားနဲ႔၀င္တိုက္လို႔ ရွင္ေသသြားျပီေလ"
"ဟားဟားဟား... မပန္းအိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုမေနာက္ပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္မရူးေသးပါဘူး။ လန္႔သြားရံုပါ။ အခုကြ်န္ေတာ္မလန္႔ေတာ႔ဘူး။ မပန္းအိတို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္ေတာ႔ပါဘူး။ ေနာ္ .. ကြ်န္ေတာ္႔ကိုိအိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ"
"ခက္ေတာ႔တာကိုးရွင္.. ရွင္ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားပါ။ ဒီညကပဲ ရွင္ကားေမာင္းရင္း အရက္ေတြေသာက္လာတယ္မွတ္လား"
"ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္လာတယ္"
"အင္း.. ကြ်န္မေရွ႕တင္ပဲ ရွင္ကားနဲ႔ အဲ႔ဒီကုကိၠဳလ္ပင္ကို၀င္တိုက္ျပီး ပြဲခ်င္းျပီးေသသြားခဲ႔တာ။ ျဖစ္ျပီးျပီးခ်င္း ကားထဲကေန ရွင္ထြက္လာတာပဲ။ ကြ်န္မအားလံုးကို အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ ကြ်န္မတို႔လို ဘ၀တူတစ္ေယာက္တိုးလာျပန္ျပီလို႔"
"ကြ်န္ေတာ္ ဒါေတြကိုအယံုအၾကည္မရွိဘူး မပန္းအိ။ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမွမရွိတာ"
"အခုတကယ္ျဖစ္ေနျပီပဲ.. ရွင္မယံုေသးဘူးလား။ ေကာင္းျပီေလ။ မယံုရင္ ရွင္ကိုယ္တိုင္ ရွင့္အေလာင္းကို ကားထဲမွာသြားၾကည္႔ႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ မတားပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရွင္အဲ႔ဒီေနရာကိုသြားျပီးရင္ ကြ်န္မတို႔ဆီ ဘယ္ေတာ႔မွျပန္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲ႔ဒီမွာပဲ ရွင္အျမဲေနရလိမ္႔မယ္။ မိုးရြာရြာ၊ ေနပူပူ အဲ႔ဒီအပင္ကေန ရွင္ခြာခြင့္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ရွင့္ဆီတိုး၀င္လာမယ္႔သူကို ရွင္တစ္သက္လံုးေမွ်ာ္ေနေပေတာ႔။ ဒီေတာ႔ ရွင္ၾကိဳက္တာရွင္ေရြးခ်ယ္။ ရွင့္လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ရွင္ပါ။ အခြင့္အေရးဆိုတာ အျမဲတမ္းႏွစ္ခါမလာတတ္ဘူးဆိုတာေတာ႔ ရွင္သိသင့္တယ္ ကိုဗညား"
ဗညားတစ္ေယာက္ တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀သြားသည္။ သူတကယ္ပင္ ေသသူျဖစ္သြားျပီလား။ သူတကယ္ ကားနဲ႔တိုက္ခဲ႔မိသလား။ ဒါဆို အခုသူကဘာလဲ။ သူဘာျဖစ္ေနျပီလဲ။ ၀ိဉာဥ္လား၊ တေစၦလား၊ ဘယ္ဘံုဘ၀မွာလဲ။ ထြက္သြားျပီးၾကည္႔ရင္ သူဘာျဖစ္မလဲ။ ဒီမွာပဲ မပန္းအိေျပာသလို ေနသြားေတာ႔မလား။ ဒီေနရာကေရာဘာလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ မပန္းအိေျပာတာ အမွန္တရားဟုတ္မဟုတ္ သူ႔ကားဆီသူျပန္သြားၾကည္႔ရင္ သိရမွာပဲ။ အမွန္တရားရွိရာသြားမလား။ ဒီတိုင္းပဲျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္တစ္သက္လံုး ဒီမွာေနသြားရေတာ႔မလား။ အနည္းဆံုးေတာ႔ အမွန္တရားတစ္ခုကိုသိျမင္ခြင့္ရမယ္႔အျပင္ ကံၾကမၼာစီမံသလို သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ႔ ေနရာမွန္ကိုသာ အမွန္ဧကန္ သူရရွိမွာပဲ။ ၾကမၼာဖန္လာရင္ ဘယ္အရာမဆို တမင္ဖန္တီးယူထားလို႔မရမွန္း ဗညားသိသည္။ ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ ေမာပန္းလြန္းေနေသာမိမိကိုယ္ကိုထိန္းရင္း မည္သည္႔စကားမွ်မဆိုျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔။
က်ယ္ျပန္႔ေသာလယ္ကြင္းျပင္တို႔ဆီမွ အဆီးအတားမရွိေသာေလအဟုန္တို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို အတိုင္းသားျဖတ္တိုက္ေနသည္။ စပါးပင္တို႔ ယိမ္းႏြဲ႔ကခုန္ေနၾကသည္။ ဖားေအာ္သံ၊ ပုဇဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံတို႔ လြင့္ပ်ံ႕ေနသည္မွာ စည္းခ်က္ကိုက္ထားသည္႔အလား။ လေရာင္က ေ၀၀ါးစြာျဖင့္ တိမ္ေတြေနာက္ကြယ္သို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ပုန္းလွ်ိဳသြားျပီ။ ေမွာင္အတိေတာ႔က်မေနပါ။ အာရံု၏အလင္းသဲ႔သဲ႔တို႕က မနက္ခင္းငွက္တို႔ေအာ္သံမ်ားကို ျဖန္႔က်က္အလွဆင္ေပးေနသည္။ လယ္ကန္သင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထစ္အေငါ႔၊ အယိုင္အလဲမရွိ ဗညားလမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေဘာင္းဘီကိုမ၍ လက္တစ္ဖက္က ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲလို႔။ ဆံုးရွံဳးမႈ၊ ေတြေ၀မႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ားကိုေနာက္ကြယ္ျပဳလ်က္ လြတ္လပ္စြာေလွ်ာက္လာေနသည္မွာ ပကတိေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္။ သူဦးတည္ေနသည္က အမွန္တရားတစ္ခုရွိရာသို႔သာ....။
ပင္ပန္းၾကီးစြာ လိုက္လံရွာေဖြေနခဲ႔ေသာ ထူးဆန္းေသာရနံ႔မွာ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ ကိုယ္တိုင္မွဆိုသည္ႏွင့္ ရဲရဲေတာက္ႏွင္းဆီနီနီတို႔ အမွန္တကယ္ပင္တည္ရွိေနခဲ႔သလားဆိုသည္ကိုေတာ႔ ဗညားတစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ မသိရွိႏိုင္ေတာ႔ပါေခ်။ ။
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္အၾကံျပဳေပးသြားပါဦး။
(သင္၏ Comment တစ္ခုဟာ စာေရးသူအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ပါ။)