`ႏြားတင္းကုတ္သူရဲေကာင္းေလးကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေျပးခဲ့ရသည့္ည´(၀တၳဳတုိ)

ရြာတစ္ရြာတြင္ ကာရံ ဆုိတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္၁၈
နွစ္သားအရြယ္ဆုိေတာ့ တစ္မ်ဳိးလွျပီး ပုိးထေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ထုိနံနက္က ကၽြန္ေတာ္ႏြားစာေကၽြးျပီးသည္နွင္. ႏြားတဲ၏ တစ္ဖက္ ကၽြန္ေတာ္၏အခန္း အဖီေလးထဲတြင္ မွန္တစ္ခ်ပ္နွင့္ ေခါင္းလိမ္းဆီကုိ စိတ္ၾကဳိက္လူးျပီး
ဘုိေကကုိသေနပါ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ နြားတဲထဲမွာေနေန ရတဲ့ အေၾကာင္းကလဲ ညစဥ္ညတုိင္း ရြာရုိးကုိးေပါက္ ေလွ်ာက္သည္။ ကာလသားၾကီးမ်ားနွင့္လည္း ဟုိရြာသြားလုိက္ ဒီရြာသြားလုိက္လူပ်ဳိလွည့္လုိက္ရာ အခ်ိန္မေတာ္မွ
အိမ္ကုိျပန္လာျပီး တံခါးဖြင့္ခုိင္းတာေၾကာင့္ တစ္အိမ္သားလုံးနူိး၊ အိပ္ေရးပ်က္သည့္ ဒုကၡကုိ
မခံနူိင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ႏြားတင္းကုတ္သုိ့နွင္လုိက္ရာ အိမ္နိမ့္စံကုိေတာ္ေလး ဘ၀သုိ့ ေလ်ွာက်သက္ဆင္းခဲ့ရသည္။

            *ကၽြန္ေတာ္ ဘုိေကသေနသည္ကုိ ျခံထဲမွာ တံျမက္စီးလွဲေနေသာကၽြန္ေတာ္ ၏ဘၾကီးျဖစ္သူ
ဦးဘညႊန့္က ျမင္သြား၍မ်က္နွာမဲ့ျပီး မ်က္ေစာင္းထုိးသြားသည္။ သူဘယ္လုိပင္ အျမင္မၾကည္လင္ေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္၏လုပ္ရပ္ကားရပ္မယ္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္အက်ီၤလဲေနစဥ္မွာပင္…………..


`ကာရံ….ကာရံ…ေဟ့ …..ကာရံ ´ ကၽြန္ေတာ့္၏နာမည္ကုိေခၚကာ အိမ္ေပၚသုိ့ေမာ္ၾကည့္ေနေသာ ေတဇ
ကုိေတြ့လုိက္ရသည္။ `ေတဇ..ငါႏြားတဲ မွာ လာလာ..လာ´ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ႏြားတဲ့မွ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေအာ္
လုိက္ပါေလသည္။. ကၽြန္ေတာ္ ရဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ့ ေလွ်ာက္လာျပီး.။ `ဟ…မင္းက …ေကသေနတယ္ေပါ့ေလ …ဘယ္ကုိသြားမလုိ့လဲကြ´

`ဘာလုပ္မလုိ့လဲ… ကြ..ဘာအေၾကာင္းမ်ားထူးလာလုိ့လဲ´ `ထူးလုိ့ မင္းဆီလာခဲ့တာေပါ့ကြ´

`ဟုိဘက္ရြာက.. `လႈိင္´ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးကု္ိ သိတယ္မလား။´

`ဟ..သိတာေပါ့ကြ´

`ေဟ့ေတာဖားနွစ္ေကာင္ ဘာေတြတုိင္ပင္ေနၾကတာလဲကြ´

ကၽြန္ေတာ္တုိ့နွစ္ေယာက္ နြားတဲတြင္ စကားေကာင္းေနစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ အေပါင္းအသင္းတစ္သုိက္ ကုိ
မ်က္ေက်ာတင္းေနေသာ ဘၾကီး ဦးဘညြန့္က လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။

ဘၾကီးအသံကုိ ၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေျပာလုိက္တယ္`အဟီး….ဘၾကီးရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ လူငယ္သဘာ၀..
ဟုိစကားဒီစကားေပါ့´ `မင္းတုိ့လူငယ္သဘာ၀ကလည္း ၀`၀´ နူိင္ လြန္းတယ္ကြာ..´

ဘၾကီးသည္ထုိသုိ့ေျပာျပီးသည္နွင့္ ျခံထဲတြင္ တံျမက္စီး လွည္းေနျပန္သည္။

`ေကာင္းခန္းေရာက္မွ… ကဲဆက္ေျပာ´ `ငါသူ့ကုိ ခုိးမယ္ဆုိျပီးသူနဲ့  ခ်ိန္းထားတာကြ´

`အဲ့ဒါ့မင္းကု္ိ အကူအညီလာေတာင္းတာ .. ငါတစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲလုိ့ကြ သူ့တု္ိ့ရြာထိပ္က ေညာင္ပင္မွာ
သရဲရွိတယ္လုိ့ ငါၾကားဖူးတယ္.. ´ `ဟား…ဒါမ်ဳိးဆုိတုိက ကူညီျပီးသား ဟဲဟဲ ..ဒါနဲ့ ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလည္း´
`ေနာက္လျပည့္ေန့ သန္းေကာင္ယံ 12:00 တိတိ ခ်ိန္းထားတယ္ ..´ ကာရံ က်က္သိန္မ်ားထသြားေလသည္။
`ဘုရားေရ´ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴး ျဖင့္ ဘုရားတလုိက္သည္။

`ဘာလဲမလုိက္ေတာ့ ဘူးလား´ `နည္းနည္းေစာလုိ့ရဘူးလား… မင္းဟာက 12နာရီတိတိၾကီး
..ငါေၾကာက္တယ္ကြ..ဟီးးးး´

သုိ့နွင္ ့ ေတဇက နပူနစာ လုိက္ရန္ေခၚေနေသာေၾကာင့္ နြားတင္းကုတ္မွ ကၽြန္ေတာ္
ရာထူးတုိးကာသူရဲေကာင္းအဆင့္ ျဖင့္ ကူညီေပးရေပေတာ့မည္။

လျပည့္ေနည လေရာင္ေအာက္တြင္ ကာရံ ႏွင့္ ေတဇ တုိ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ `လႈိင္´
ဆုိေသာေကာင္မေလး ေနရာ ရြာ ဘက္သုိ့ လွည္းလမ္းေၾကာင္း အတုိင္းခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာေလသည္.။
ေတဇသည္ နွစ္ေတာင္ခန့္ရွိေသာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ကုိင္ထားျပီး ကာရံက သူ၏သြားရာ ကုိ့ယုိ့ကားယား
သယ္ေလရွိေသာ ေဘးလြယ္အိတ္တစ္လုံးကုိ လြယ္ထားသည့္အျပင္ ဘာမွမပါေပ။

မုိးဦးက်ခ်ိန္ျဖစ္၍ ေျမသင္းရနံ့ေလးမ်ား သင္းသင္းပ်ံပ်ံ ေမႊးေနေလသည္။ မုိးဦးေလေျပ နုနုေလးမ်ားက ေ၀ွ့
၀ဲတုိက္ခတ္လာေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာသည္။ တိမ္လႊာမည္းတခ်ဳိ့က လေရာင္ကုိဖုံးလုိက္ေသာအခါ
အေမွာင္ရိပ္ပါးပါးက လႊမ္းျခဳံသြားျပန္သည္။ `လႈိင္´ ရဲ့ ရြာထိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေတဇ နာရီကုိ
ၾကညိ့္လုိက္ေလသည္။ `11း 45 ေတာင္ရွိျပီ 12 နာရီထုိးေတာ့မယ္ ကြ´

ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ နွင္ နွစ္ေယာက္သား ခပ္သုတ္သုတ္ ရြာထဲသုိ့၀င္ခဲ့ၾကသည္။    ၀ါးတစ္ျပန္ခန့္
အကြာတြင္ အုံ့မႈိင္းေနေသာေညာင္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ကုိေေတြလုိက္ရသည္။ ထုိစဥ္ေညာင္ပင္၏
အနိမ့္ဆုံးဟုထင္ရသည့္ အကုိင္းတြင္ မဲမဲသ႑န္ သတၱ၀ါၾကီးက ေစာင့္ေၾကာင့္ထုိင္
အေနအထားျဖငိ့ထုိင္ေနေပသည္။  `ကာ..ကာ..ကာရံ…ဟုိ..ဟုိ..မွာ ဘာေကာင္ၾကီးလဲမသိဘူး´   ေတဇေၾကာက္ေၾကာက္လန္းလန့္နွင့္ ကာရန္ ကုိ လက္ညိဳးထုိးျပလုိက္တယ္။
`ဟာ..ဟုတ္တယ္ကြ..ဘာေကာင္ၾကီ္းလည္းမသိဘူး ငါတုိ့ကုိၾကည့္ေနတယ္´  ထုိသတၱ၀ါ မည္းမည္းၾကီးမွာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ့နွစ္ေယာက္ကုိ သူ၏မ်က္လုံးနီနီၾကီးမ်ား ျဖင့္စုိက္ၾကည့္ေနသည္မွာ အမွန္ပင္။ `ငါ..ငါ..ငါတုိ ရြာထဲ
ကုိဘယ္ လုိ..ဆက္သြား…ရ..ရ မွာလဲ´ ေတဇသည္ အသံတုန္ရီေနေသာ သူ၏နူတ္ဖ်ားတစ္စုံနွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အားကုိးတၾကီး ေမးလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေၾကာက္ တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူရဲေကာင္း ေလးကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အားကုိးတၾကီးေခၚလာေတာ့လည္း  …ဟီး။ ေတဇကေတာ့ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ သူ၏တုတ္ကုိ
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ထားေလသည္။ ထုိသတၱ၀ါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ့နွစ္ေယာက္ကုိ
သူ၏မ်က္ေထာက္နီၾကီးမ်ားနွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနေပသည္..။ ထုိအခါကၽြန္ေတာ္က သူရဲေကာင္းပီပီ
လြယ္အိပ္ထဲမွ အသင့္ေစာင္ထားေသာ  လက္ဆြဲေတာ္ ေလးဂြနွင့္ ေလာက္စာလုံး
သုံးလုံးေလာက္ကုိထုတ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ေလာက္စလုံးသည္ နယ္နယ္ရရ ေလာက္စလုံးမဟုတ္ေပ။
သၾကၤန္အျပီး နွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန့တုိင္း  ရြာတြင္ပရိတ္ရြတ္သည့္အခါ ပရိတ္ပြဲ ထဲတြင္ ထည့္ထားျပီး ျပန္ယူထားေသာေလာက္စာလုံး ပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏လုပ္သမွ်ကုိ ေတဇက အားကုိးတၾကီးနွင့္ ၾကည့္ေနပုံ
မွာ သနားစရာပင္ေကာင္းလွေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးဂြကုိခ်ိန္ျပီး
ထုိမဲမဲေကာင္ၾကီးကုိပစ္လုိက္ရာ `


`အိမ္းး…..၀ုန္…၀ုန္းး´  ဆုိး၀ါးစြာထြက္ေပၚလာေသာအသံမွာ တစ္ရြာလုံးနီးပါး ကုိ ဟိန္းထြက္သြားျပီး
ထုိမဲမဲေကာင္ၾကီးလည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေပသည္။  ေအာင္နူိင္သူၾကီးပီပီ ကၽြန္ေတာ္ အားရပါးရ
ရယ္ေမာလုိက္ေပသည္။ ..`ဟားဟား..ဟား..ဟား ဘယ္ရမလဲ ကြ ကာရံတဲ့ မွတ္ထား´
ကၽြန္ေတာ္နွင့္အတူေတဇလည္း ေပ်ာ္သြားခဲ့ေပသည္။ `ကဲဆက္သြား ၾကတာေပါ့´ ေျပာေျပာဆုိဆုိနွင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ့ ရြာထဲဆက္၀င္ မည္အလုပ္ .ရြာထဲမွအိမ္တုိင္းလုိလိုပင္ မီးတုတ္ ဓားတုတ္
လက္နက္ကုိယ္စီျဖင့္ထြက္လာျပီး အသံမ်ားမွာလည္းဆူညံေနလွ်က္ရွိေပသည္။

`တုိ့ရြာကုိ သူခုိး၀င္တာလာတာထင္တယ္……….. ရွာၾကေဟ့´
`ဟုိက္!´

သူတုိ့၏ အသံမ်ားကုိ ၾကားေနရျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ့နွင့္ နီးလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ သတိ၀င္လာျပီး `ေတဇ…ေျပးေတာ့ ´ `ဟာငါ…ငါ ဒါဆုိ `လႈိင္´ နဲ့ မေတြ့ရေတာ့ဘူးေပါ့´  `ခက္လုိက္တာဗ်ာ `လႈိင္´နဲ့ မေတြ့ခင္ ဓားေတြတုတ္ေတြနဲ့ လႈိ္င္သြားလိမ့္မယ္… ျမန္ျမန္ေျပးၾကရေအာင္ ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္သစၥာေဖာက္´  ေျပာေျပာဆုိဆုိနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေျခတင္ေျပးေလသည္။ `ဟ…ေဟ့ေကာင္ ငါ့ေစာင့္ဦး´

ထုိစဥ္` ဟာေရွ့မွာ လူနွစ္ေယာက္…ေဟ့´ `လုိက္ေဟ့လုိက္ဟ…..´

အသဲကြဲေတဇ ႏွင့္ ႏြားတင္းကုတ္မွသူရဲေကာင္း ကုိယ္ေတာ္ေလး ကၽြန္ေတာ္ ကာရန္ တုိ့ တစ္ခါမွမေျပးဘူးေသာ
စံခ်ိန္ျဖင့္ ရြာသုိ့သာ အျမန္ေျပး ခဲ့ ရပါေလေတာ့သည္။……. (နား...:P)… .