အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနေပမယ့္
နာရီေတြ လည္ေနေပမယ့္
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ ငါမသိေသးဘူး
မိသားစုဆံုတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာင္
အခုအခ်ိန္မွာ ငါမရွိဘူး ။
တစ္ေယာက္တစ္ေနရာနဲ႔
ေနလာခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္
ငါတစ္ေယာက္က အေ၀းဆံုးလို႔
တစ္ေယာက္တည္း ယူဆ
မတူမွ်တဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား
ဒဏ္ရာေတြ အေျမာက္အမ်ားနဲ႔
မိသားစုဆုိတဲ့ ေအးရိပ္ေလး ကို
အေရာက္သြားခ်င္ပါရဲ.
ေပ်ာ္ရာနဲ႔ ေတာ္ရာကို ငါ မသိခ်င္ဘူး
ၾကည့္ျမင္ဘူး သေလာက္နဲ႔
ေအးရိပ္ေအာက္ေရာက္ခ်င္ျပီ
ဘ၀အေမာေတြ ေရတြက္လို႔
အိမ္ျပန္ရက္ဆုိတာကို ေတာင့္တမိပါတယ္
ေၾကာင့္ၾကမူေတြနဲ႔အတူ
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ငါတစ္ေယာက္တည္း
ေပါက္ကြဲခ်င္ စရာ အဆင္မေျပမူေတြေၾကာင့္
အိမ္ ခဏေလာက္ေရာက္ပါရေစ..........
..................................................
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္အၾကံျပဳေပးသြားပါဦး။
(သင္၏ Comment တစ္ခုဟာ စာေရးသူအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ပါ။)