ပ်ာေလာင္ခတ္ေနတဲ့ ဘ၀ထဲကို
အခ်စ္က တံခါးေခါက္လာခဲ့တယ္
ဗီဇာမပါဘဲ ၀င္လာတယ္ဆိုျပီး
ဘယ္သူ႕ကို တိုင္လို႕ ရမလဲ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက အသဲႏွလံုးဟာ
ေက်ာက္တံုးမဟုတ္လို႕ပါ
အၾကိမ္မ်ားစြာ မတြန္းတိုက္ပါနဲ႕
ေကာင္မေလးရယ္
ကုိယ္က ခ်စ္တတ္ပါတယ္။
စာအုပ္ပံုေတြၾကားကေန
ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္မိေတာ့
ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့ ျပံဳးေနတ
ဲ့ မင္းကေလးကို ျမင္ရတယ္
ခုေတာ့ မင္းကေလးဟာ
ငါ့ရဲ့ မီးအိမ္ေလးေပါ့
ငါ ဒီစာေတြကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ လမင္းၾကီးကို
ေငးၾကည့္ရင္းေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနတတ္သလိုမ်ဳိး
ငါလည္း ခ်စ္ရသူရဲ့
မ်က္၀န္းေလးကိုပဲ ေငးေနခ်င္ေတာ့တယ္
မွတ္တိုင္မရွိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႕
ဂိတ္ဆံုးတဲ့ အထိ ခ်စ္ေနခ်င္တယ္
ရင္ထဲကလာတဲ့ စကားေတြက
လက္ထဲကို စီးဆင္းေနတာပါ
ဖုန္းသံ မၾကားရတဲ့ ရက္ေတြမွာဆို
ဘဝဟာ ဥၾသတြန္သံေလးကို
တမ္းတေနတတ္တဲ့ ေႏြေနပူထဲက
ေညာင္ညိဳပင္လို ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ ေသြ႕ နဲ႕ ေပါ့
ကုိယ္ သေဘာေကာင္းတယ္ဆိုတာ
လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြရွိတယ္လို႕မထင္လိုက္ပါနဲ႕ ။
သိပ္ခ်စ္သြားလို႕ ပါ။
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္အၾကံျပဳေပးသြားပါဦး။
(သင္၏ Comment တစ္ခုဟာ စာေရးသူအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ပါ။)