သူူမေက်ာင္းေလွကားေတြအတိုင္း အေျပးေလးတက္ေနခဲ့ပါသည္.အသက္အရြယ္အရ ဇရာရဲ႕ဖိစီးမႈက ယခင္လို မသြက္လက္ႏိုင္ေတာ့ပါ.
အရာရာေျပာင္းလဲခဲ့ပါျပီ.ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးေတြသည္ ယခင္လို အားမာန္အျပည့္နဲ႕ ရွိေနျခင္းထက္
သစ္လြင္ေသာ ႏုပ်ိဳေသာ အသြင္သစ္ အျမင္သစ္ျဖစ္ေနခဲ့ေလျပီ... ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီပဲ..ေခတ္ေတြစနစ္ေတြေျပာင္းခဲ့ျပီးေလျပီ..အရာရာသည္အသစ္ျဖစ္ေနေလျပီ...
သူမမွာအသစ္ေတြ ၾကားက အေဟာင္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ျပန္လည္ေဖြရွာရင္း...
လြန္ေလျပီးေသာ အတိတ္ကာလကို ျပန္ေျပာင္းေအာင္းေမ့ေနမိသည္.
သူနဲ႕အတူ သူမ ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ အတူတူ စာသင္ခဲ့ဖူးသည္.မတူညီတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြအတြက္ အျပင္းအထန္ျငင္းခုန္ခဲ့ဖူးသည္
တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္ေတြပီသစြာ မတူညီတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြသေဘာထားေတြအတြက္ ကြဲလြဲခဲ့ဖူးသည္.
သူနဲ႕သူမ အၾကား လူတန္းစားမတူညီမႈဆိုတဲ့ စကားလံုးက စည္းျခားေစခဲ့သည္.
ေက်ာင္းေတာ္ထဲမွာ သူနဲ႕ သူမ အတူေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္.ငိုခဲ့ဖူးသည္.သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့သည္.
ဘယ္လိုပဲ အျမင္ေတြကြဲကြဲ အလႊာေတြျခားျခား ခံယူခ်က္ေတြဆန္႕က်င္ျငားလဲ သူ႕ကိုသူမအလြန္ခ်စ္ခဲ့သည္.
သူကလဲသူမကိုနားလည္ခဲ့သည္.သည္းခံခြင့္လြတ္ခဲ့သည္ပဲေလ..မတူညီမႈေတြၾကားမွာ အတူတူ မခြဲအတူ ရွိပါမည္ဆိုတဲ့
သူတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ ဆႏၵတစံုကို ထိုင္၀မ္နဲ႕ ျပည္မၾကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲျခင္းက ဖ်က္ေျခြခဲ့သည္ပဲေလ...
သူမ မိသားစုနဲ႕အတူ ထိုင္၀မ္ကိုပါသြားခဲ့သည္႔ထိုေန႕ရက္ထဲက သူနဲ႕ ကြဲကြာခဲ့သည္.ခုအခ်ိန္ ..ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ ၾကာတဲ့တေန႔
သူနဲ႕ဆံုခဲ့ရာ ဒီေနရာကို သူမျပန္ေျခခ်ခဲ့ေလျပီ..တသက္တာမွာျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ထားခဲ့ေသာ သူမရဲ႕ အမွတ္တရေနရာ
ေလးကို ျပန္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ေလျပီ.သူမျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ႏွစ္(၄၀)အတြင္း အကိုေတြအမေတြက ေမြးေသာ သားေတြေျမးေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း တကိုယ္တည္း အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္.သူမကို အထီးက်န္တဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လို႕အမ်ိဳးေတြကထင္ခဲ့ၾကသည္.
သူမအထီးက်န္မဆန္ခဲ့ပါ.သူမရင္ထဲမွာ သူတေယာက္က အျမဲရွင္သန္ေနခဲ့သည္.အျမဲအေဖာ္ျပဳေပးေနခဲ့သည္.
သူနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းေတာ္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႕အေၾကာင္းစဥ္းစားေနမိသည္.သူ႕ကိုသတိရေနမိသည္
ႏွစ္(၄၀)ၾကာခဲ့ျပီပဲ...
ဒီ အခ်ိန္ သူမွ အသက္ရွင္ရက္ ရွိေနေသးရဲ႕လား
အသက္ရွင္ေနခဲ့ရင္ေကာ က်န္းက်န္းမာမာရွိရဲ႕လား..ဇရာေတြေထာင္းတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနျပီေလ..
သူနဲ႕ကြဲကြာေနခဲ့ေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႕ ေျမးေတြေတာင္ရေရာေပါ့ေလ..
သူသာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္နဲ႕ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္...ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးဆံုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာရင္း
သူ႕ကိုအေျဖေပးခဲ့ရာေနရာ..ေက်ာင္း ဥယ်ာဥ္နားေရာက္ခဲ့ေလျပီ..
အို..လွလိုက္တာ.. သူမအလြန္ၾကိဳက္ေသာ ပန္းေတြ ..တခင္းျပီးတခင္း ၾကည္႔ေနရင္း ၾကည္ႏူးမိသည္.
ေပ်ာ္ရြင္မိသည္. ဒီေက်ာင္းရဲ႕ ဥယ်ာဥ္မွဴးကို သိခ်င္လာသည္..ဟုတ္တယ္ ..သူမ က ပန္းမၾကိဳက္တတ္ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္..ခု ဒီပန္းမ်ိဳးကလဲြရင္ေပါ့..သူမၾကိဳက္ေသာ တမ်ိဳးတည္းေသာပန္း..ေမႊးရနံ႔ ကိုအားပါးတရ
ရႈရႈိက္ရင္း ျဖတ္သြားေသာ ေက်ာင္းသူမေလးကိုေမးမိတယ္
”သမီးေလး..ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္မွဴးကို သိလား.အဖြားသူနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ .သူဘယ္နားမွာရွိတတ္လဲ”
”ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ရဲ႕ ဟိုဖက္ျခမ္းမွာရွိတတ္တယ္ အဖြား..အဖြားတို႕အရြယ္ အဖိုးတေယာက္ပဲ.အဲ့အဖိုးက လူတမ်ိဳး အဖြားရဲ႕
အသက္ၾကီးျပီမို႕ မလုပ္ဖို႕ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကေျပာလဲ ..လခ မေပးရင္ေနပါ.ဒီ ေက်ာင္းမွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးအျဖစ္နဲ႕ သူ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သေရြ႕ လုပ္ခြင့္ေပးပါ ဆိုျပီး ဆက္လုပ္ေနတာပဲ.ေက်ာင္းထဲက တျခားေနရာေတြထက္ ဒီ ေနရာေလးကို ပဲ
ပိုျပီးဂရုစိုက္တတ္တယ္ ေနာက္ ဒီေနရာမွာ ဒီ ပန္းတမ်ိဳးပဲစိုက္တယ္ တျခားပန္းစိုက္ဖို႕ ဘယ္သူကေျပာေျပာလက္မခံဘူးေလ..
အဖြားေတြ႕ခ်င္ရင္ ဟိုဖက္ျခမ္းသြားလိုက္ပါ”
ေက်ာင္းသူမေလး အေျဖ အျပီးသူမစိတ္ထဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခုလင္းလက္သြားခဲ့သည္.
သူမ်ားျဖစ္ေနမလား ..
လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ အတူ ပန္းျခံေလးရဲ႕ တျခားတဖက္ျခမ္းကို သူမေရာက္ရွိခဲ့ျပီ..ပန္းပင္ေတြၾကား အဖိုးအိုတဦးေရေလာင္းေနသည္ကို သူမျမင္ရေလျပီ..အနီးနားေျပးသြားမိသည္.ဟုတ္တယ္ သူမွ သူပါပဲ
သူမွသူပါ ..သို႕ေသာ္ အရင္လို ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြေသာ ဟန္ပန္မ်ားမရွိေတာ့ေခ်
သူမ သူေရွ႕ တြင္ ေျခစံုရပ္ရင္း သူ႕ကို မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ေငးၾကည့္ေနမိသည္.
ေျပာစရာစကားအစ၇ွာမရပါ. သူ သူမကိုေမာ့ၾကည့္သည္.
ပထမ မမွတ္မိ..ေနာက္ အံ့ၾသမႈေတြနဲ႕မ်က္၀န္းတစံု..
ေနာက္.. ပါးစပ္ကလဲ ”မင္းျပန္လာျပီေနာ္..မင္းျပန္လာတဲ့အခါ မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးရေအာင္ မင္းၾကိဳက္တဲ့ပန္းေတြကို စိုက္ရင္း မင္းကိုေစာင့္ေနခဲ့တာ..ငါ့အိမ္မက္ေတြတကယ္ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ” ဒီ တခြန္းကိုသာ အထပ္ထပ္ေျပာရင္း သူမကိုဖက္ျပီး သူရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုေလျပီ..
သူသည္လဲ သူမျပန္အလာကို ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ ၾကာေစာင့္ေနခဲ့သည္.သူမမ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ပါ.
သူမရင္ထဲမွာလဲ သူအတြက္ စကားတခြန္းကို ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနမိတယ္ .”ဒီတခါေတာ့ ငါတို႕ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲေတာ့ဘူး .ငါတို႕ ေသသည့္တိုင္ အတူတူ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေဖးမၾကင္နာရင္း ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို အတူတူျဖတ္သန္းၾကမယ္”
<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
တရုတ္ျပည္နဲ႕ ထိုင္၀မ္နဲ႕ ႏွစ္ျခမ္းမကြဲခင္တေခတ္တခါက တရုတ္ျပည္က အဖိုးနဲ႕အဖြားရဲ႕ တကယ့္အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္
ျဖစ္ရပ္ကေလးပါ. ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ၾကာ ကံအေၾကာင္းမလွလို႕ ကြဲကြာခဲ့လဲ တစ္ေယာက္ကိုတေယာက္ သစၥမျပယ္ ေမတၱာမဖယ္ပဲ
ခ်စ္္လွ်က္ပါပဲ..
အခ်ိန္/ေနရာ ေ၀းကြာျခင္းသည္ မွတ္ေက်ာက္တင္ မခံႏိုင္ေသာ အခ်စ္မ်ားစြာကို အဆံုးသတ္ေပးျပီး စစ္မွန္သည့္ အခ်စ္တို႔ကိုမူ ခိုင္မာရင့္က်က္ ေလးနက္ေစေလသည္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သူတို႕ႏွစ္ဦးကသက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ
ကဲ..ဒါဆို အေျခအေနအရ ခြဲခြာေနၾကရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲေတြေရ..
ဒီ တရုတ္အဖိုးနဲ႕ အဖြားလို ခ်စ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ေတာင္းဆုျပဳရင္း
၀င္းသု
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္အၾကံျပဳေပးသြားပါဦး။
(သင္၏ Comment တစ္ခုဟာ စာေရးသူအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ပါ။)