မိုးသည္းညရဲ့ စိတ္ကူးသံစဥ္

နိဒါန္း ___ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီစိတ္ကူးယဥ္မႈဟာ ထင္မွတ္မထားတဲ့အခ်ိန္၊ ေနရာမွာ တကယ္ျဖစ္လာခဲ့၊ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တဲ့အခါ မွင္သက္တြန္႔ဆုတ္ေနလိုက္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းဟာ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္အျဖစ္ပဲ ကိုယ့္ရာဇဝင္မွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေျပာစမွတ္အျဖစ္ တႏံု႔ႏံု႔ က်န္ရစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့.... ဒါဟာ အျပစ္ (သို႔မဟုတ္) ရြံ႕ေနာင္တပါ....။

(၁) ကြ်န္ေတာ္ကပဲ မိုးရက္ေတြကို ျမတ္ႏိုးေနမိတာလား၊ မိုးေန႔ရက္ေတြကပဲ ကြ်န္ေတာ္႔ကို တခုတ္တရ ျမတ္ႏိုးေနေစမိတာလား မသိ။ ကြ်န္ေတာ္႔အမွတ္တရေတြဟာ မိုးေရစက္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတတ္သလို၊ ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းတမ္းမိတတ္တဲ႔ အရာေတြမွာလည္း မိုးေျဖာက္ေတြ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတာကမ်ားပါတယ္။ အခုလည္း မိုးညတစ္ညရဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပံုျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သြားသတိရမိျပန္တယ္။ နင့္ခနဲ ခံစားခ်က္ေတြ ပ်ိဳ႕တက္လာမိတာကလြဲလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ က်က္သြားခဲ့ပါျပီ. . . .။


(၂) ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကထြက္ခဲ့ေတာ့ ညေန ၆နာရီေလာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ Adidas ေဘး လြယ္အိတ္ အနက္ေရာင္ကေလးထဲမွာ ေက်ာင္းသံုးရုရွားဖတ္စာ စာအုပ္ ၂ အုပ္ေလာက္ႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္။ ေနာက္ ေဘာလ္ပင္၊ ခဲတံ၊ မွင္ဖ်က္ေဆး စတာေတြ ထည့္ထားတဲ့ zip တပ္အိတ္ငယ္ေလးတစ္ခု။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သြားသြား အျမဲထည့္သြားျဖစ္တာေလးေတြ။ လြယ္အိတ္ထဲဘာမွမရွိဘဲႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္အျပင္ေလွ်ာက္မသြားတတ္။ အဲ.. ဒီေန႔က်မွ ေမ့က်န္ ရစ္ခဲ႔တာက ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သြားသြားေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ထီးကေလး။ ကြ်န္ေတာ္ကလက္ထဲမွာ ဘာမွမကိုင္သြားရရင္ေနမယ္၊ ဟိုနားဒီနားေလး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ေတာင္ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ေတာ့ အျမဲယူသြားတာမဟုတ္လား။ အရင္က ေဂါက္ထီးရွည္ကို ကိုင္ေလ့ရွိေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အျမဲေဆာင္သြားျဖစ္တာကေတာ့ ဖဲသားေခါက္ထီးပါပဲ။ ေဂါက္ထီးက ဘတ္စ္ကားစီးရင္ အဆင္မေျပဘူးေလ။ ေက်ာင္းကမိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအျမဲ စေနာက္ေလ့ရွိတယ္။ ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ ေနပူမခံ၊ ေခြ်းထြက္မခံ၊ မိုးစိုမခံ၊ ထီးၾကီး တကားကားနဲ႔ အျဖစ္သည္းလွခ်ည္ရဲ႕တဲ့။ ေျပာပါေစေလ။

ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ကိုသြားမယ္လို႔ ဦးတည္ခ်က္မရွိဘဲ ဒီလိုပဲ ညေနခင္းအိမ္မွာေနေလ့မရွိတာမို႔ ျမိဳ႕ထဲဘက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ေကာင္းရင္ ဝင္ၾကည့္မယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ဝင္၊ အြန္လိုင္းတက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုခဲ့ရင္ခ်ိန္းျပီးသြားေတြ႔လိုက္မယ္။ စကားစျမည္ေျပာၾကမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း လိုင္းကားေလွ်ာက္စီးျပီး အေအးေလးဘာေလး ဝင္ေသာက္မယ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အျပင္ထြက္ေနရတာကို ႏွစ္သက္တဲ့သူမဟုတ္လား။ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းစားေသာက္၊ အိမ္စာတခ်ိဳ႕ေရးျပီးတာနဲ႔ ကမန္းကတန္းျပန္ထြက္လာခဲ့တာမို႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ထီးပါလား၊ မပါလားစစ္ဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ ဆူးေလဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ေကာင္းကင္မွာ မိုးေတြအံု႔ဆိုင္းေနခဲ့ျပီ။ အဲ့ဒီက်မွပဲ ထီးက်န္ ခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိရေတာ့တာ။ ကြ်န္ေတာ္ကားလမ္းကူးျပီး ရုပ္ရွင္ရံုေတြဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ရဲ႕ ညေနခင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆူညံလႈပ္ရွားေနလ်က္က သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပါပဲ။


(၃) ေရွ႕ေဆာင္၊ ေနျပည္ေတာ္..။ တင္ထားတဲ့ႏိုင္ငံျခားကားေတြအားလံုး ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ျပီးျပီ။ ဘာမွလည္းအသစ္မတင္ေသးဘူး။ စိတ္ေလသြားတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဘယ္ရံုက၊ ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္တင္ျပီး၊ ဘယ္ရက္မွာအသစ္လဲတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ မွတ္မထားဘူး။ ပံုေသရွိ၊ မရွိလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး။ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္ရံုဘာကားဆိုတာ သိႏိုင္တာကိုး။ ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ tutorial နဲ႔မို႔ ေမးျဖစ္ခဲ႔ဖို႔ သတိေတာင္မရဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုေတြ ေဘးကပ္လ်က္က သီခ်င္းေခြဆိုင္နဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ခဏအခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္မိတယ္။ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ ေကာ္ဖီေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္မေသာက္ေနေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားစားစားမွ မပါလာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ထိုင္ေနက် Aroma ဆိုင္ေလးထဲကိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ တစ္ခ်က္ရွိဳးမိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ စေတြ႔တာပဲ။

ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အရင္က Flixster.com မွာ စရင္းႏွီးျပီး အျပင္မွာ တစ္ၾကိမ္ဆံုေတြ႔ဖူးလို႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္။ Dr. Lauraine Flanders။ အဂၤလန္သူ။ Bournemouth ျမိဳ႕ဇာတိ။ အသက္က၂၇ႏွစ္။ ဒီက NGO တစ္ခုမွာ တာဝန္အရ အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့သူ။ တီဘီေရာဂါ ပေပ်ာက္ေရးဌာနတစ္ခုမွာလို႔ သူေျပာဖူးတယ္။ သူမတူတဲ့အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေၾကာင့္ သူ႔ကိုတန္းမွတ္မိလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားမိတ္ေဆြလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမွ မရွိတာဘဲကိုး။ အစိမ္းေရာင္ သန္းတယ္ဆိုရံုေလး အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရင္ဟိုက္စြပ္က်ယ္အကႌ်ကို ဝတ္ထားတယ္။ ေအာက္က သာမန္ခ်ည္သား ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ပဲ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနရင္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္သြားျပီး လွမ္းျပံဳးျပတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ရွိရာ ဆိုင္ျပင္ကိုထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကိုဆိုင္ထဲဝင္ဖို႔ သူကပ်ဴပ်ဴငွါငွါဖိတ္ေခၚတယ္။ Coffee တစ္ခြက္ေလာက္ treat လုပ္ပါရေစတဲ႔။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားမပါခဲ့တာ သတိရျပီး ကိုယ္ကလည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ဝယ္တိုက္မွာကို သိပ္မလိုလားတာမုိ႔ အတင္းကာေရာပံုစံမျဖစ္ေအာင္ ခပ္ပါးပါးေလးဘဲ သြယ္ဝိုက္ျပီးျငင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္မွတ္မထားဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ထပ္ဆံုဆည္းျဖစ္ၾကတာမို႔ စကားနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေအးေဆးေျပာမွ ေကာင္းမယ္လို႔တြက္ျပီး ဟိုနားဒီနားလမ္းေလွ်ာက္ရင္း အပ်င္းေျပစကားေျပာၾကရေအာင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ သူ႔ကိုဖိတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးဝင္းပသြားျပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုင္ထဲျပန္ဝင္၊ ေငြရွင္းျပီးတာနဲ႔ သူ႔စာအုပ္ေလးေကာက္ျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုက်ေတာ့ သူ႔အသြင္က ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္မာန္ေတြကြာက်ျပီး ပီဘိ ကေလးငယ္ အျဖဴထည္ေလး သက္သက္ပါပဲလား။

(၄) သူက ရန္ကုန္မွာေနတာသိပ္မၾကာေသးေပမယ့္ လမ္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနျပီး စားေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္း ေတြကိုလည္းအလြတ္ရေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ သူေျပာျပေနတဲ့ သူညေနစာသြားစားဖူးတယ္ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ နာမည္ေတြ၊ ေနရာတဝိုက္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ သူဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနသလဲ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာ မေတြးတတ္ဘူး။ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာေနရင္းက သူကဒီ အေၾကာင္းဘက္ကို စကားလွည့္လိုက္တာမို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာပဲ သူဗိုက္ဆာေနျပီလားလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူက ေခါင္းကိုသြက္ခနဲခါရင္း လင္းလင္းပြင့္ပြင့္ျပန္ျပံဳးျပတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က လူသြားလမ္းေတြနဲ႔ ေစ်းသည္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေနပံုထိုင္ပံု ဘဝေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေနမိ ျပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပသမွ်ကို သူက ေလးေလးနက္နက္ နားစိုက္ေထာင္ေနျပီး သူမရွင္းတာေလးေတြဆိုရင္လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ျပန္ေမးပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္း ဝင္ေဆြးေႏြးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆူးေလ Hitachi Tower နားကေန အေပၚလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ပုဇြန္ေတာင္မီးပြိဳင့္နားေရာက္တဲ႔အထိပါပဲ။ ေျခေထာက္ေညာင္းလို႔ ေညာင္းမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဝါခနဲရွဲခနဲ မိုးေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ တမုဟုတ္ခ်င္းပဲ မိုးစက္ေလးေတြ ဖြဲခနဲက်ဆင္းလာတယ္။ နီးရာသစ္ပင္ၾကီးတစ္ခုေအာက္ကို ေျပးဝင္လိုက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္႔တု႔ိအျဖစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကည္႔ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ရယ္ေမာမိၾကတယ္။

ဖြာဆင္းက်လာေနတဲ႔ မိုးစက္မႈန္ေတြကိုၾကည္႔ရင္း ကြ်န္ေတာ္ထီးေမ႔က်န္ခဲ႔တယ္ဗ်ာ..လို႔ သူ႔ကိုလႊတ္ခနဲေျပာမိေတာ႔ ကြ်န္မလည္းအတူတူပါပ ဲတဲ့။ ႏိုင္ငံျခားသူေတြ ထီးကိုင္ျပီးေလွ်ာက္သြားတာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္က အထြန္႔တက္မိေတာ့ သူက ျပံဳးတံု႔တံု႔နဲ႔ျပန္ေျဖတယ္။ သူကႏိုင္ငံျခားသူျဖစ္ေပမယ့္ အခု ျမန္မာျပည္မွာေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ျမန္မာလူမ်ိဳးလို႔ပဲခံယူထားတယ္တဲ့။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရတဲ႔ သူ႔အလုပ္အတြက္လည္း သူဂုဏ္ယူတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ သူေနတယ္ထိုင္တယ္ သြားတယ္လာတယ္ စားေသာက္တယ္တဲ့။ သူ႔ကိုျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ေလာေလာဆယ္ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္တဲ့။ သူထီးေဆာင္းတတ္တယ္၊ (မရိုမေသ) ထဘီဘယ္လို ဝတ္ရမလဲဆိုတာသိတယ္၊ သနပ္ခါးလည္း လူးတတ္တယ္၊ ျမန္မာစကားတခ်ိဳ႕လည္း ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ေနျပီတဲ့ (ေျပာရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူသိသမွ် ျမန္မာစကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို မပီကလာပီကလာ ရြတ္ျပေနပါေသးတယ္)။ သူ႔အေျဖက ရွင္းလင္းျပီး သေဘာက်စရာေကာင္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို အဲ့ဒီေနရာမွာတင္ မတ္တပ္ရပ္ျပီး အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လူတန္းစားလံုးဝ မခြဲျခားတတ္ဘဲ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတြအဆင့္ဆင့္ျခားျပီး တစ္နယ္တစ္ေက်းျဖစ္တဲ့ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံကိုမွ လာေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ၾကိတ္ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ မိုးမႈန္မိုးမႊားေလးေတြကပ္ေနတဲ႔ ေငြေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ သူ႔ဆံပင္က အိတြဲ႔တြဲ႔လိပ္ေခြဆင္းေနျပီး ရွင္းလင္း ေခ်ာေမြ႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္ေလးက တင္းတင္းရင္းရင္းနဲ႔ က်က္သေရရွိလိုက္တာ...။

(၅) မိုးက မစဲေတာ့တဲ့အျပင္ ေလၾကမ္းေတြပါခတ္လာျပီး ပိုလို႔ပိုလို႔ သည္းလာပါေတာ့တယ္။ အနားမွာေတြ႔တဲ့ ကြမ္းယာဆိုင္ကေန ကြ်န္ေတာ္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္၂အိတ္ဝင္ဝယ္လိုက္ျပီး လြယ္အိတ္ထဲက ရွိသမွ် စာအုပ္ေတြေရာ အကုန္လံုးကို အိတ္နဲ႔ ၂ထပ္စြပ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ လြယ္အိတ္ၾကိဳးကို ခပ္တိုတိုၾကပ္ျပီး ျပန္လြယ္လိုက္တယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ္လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကိုၾကည္႔ျပီး ဘာေတြသေဘာက်ေနေလတယ္ မသိ။ ျပံဳးစိစိ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ္လံုးဝမထင္မွတ္ထားတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုတယ္။ မိုးေရထဲ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရေအာင္တဲ့။ သူကမိုးရြာရင္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မိုးရြာတာကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ သူ႔ေလာက္ၾကီး လိုလိုလားလား ခံုခံုမင္မင္ၾကီး မိုးကိုမစြဲလမ္းဘူး။ သူငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ေဝးလံလွတဲ့ေက်ာင္းကို မိုးရြာၾကီးထဲမွာ မိုးကာအက်ႌေလးဝတ္ရင္း စက္ဘီးေလးနဲ႔သြားရသတဲ့။ သူေက်ာင္းကျပန္လာရင္ သူ႔ေမေမက ေပါင္မုန္႔ေျခာက္နဲ႔ ဘီစကြပ္ေႏြးေတြ စီစဥ္ထားျပီး ေကာ္ဖီက်ဲက်ဲတစ္ခြက္ကို အဆင္သင့္ေဖ်ာ္ ေစာင့္ေနေလ့ရွိတယ္တဲ့။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝေန႔ရက္ေတြကို တမ္းမွန္းလြမ္းဆြတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေျပာျပဖူးတယ္။ သူနည္းနည္းကေလးမွ အားငယ္သိမ္ငယ္မႈမျဖစ္ခဲ့ဘဲ သူ႔ေမေမနဲ႔အတူ ဘဝကိုမိုးေရစက္ေတြၾကားမွာ ရဲရဲၾကီးျဖတ္သန္းလာခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ျပတ္ေၾကာမာထန္ေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ေနခဲ့ရတာပါ။

သူက အဲ့ဒီလိုစကားဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲ ဒရာမာရုပ္ရွင္ကားေတြထဲကလို မိုးရြာၾကီးထဲ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး လက္အတူ တြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္ေပါ့။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ရွက္ရယ္ရယ္လိုက္မိတာကို သူကေသခ်ာအကဲခတ္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပိုလို႔ေတာင္ ရွက္သြားျပီး ဟိုဘက္ကားလမ္းမဆီကို မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္တယ္။ သူကကေလးတစ္ေယာက္ကို ခပ္မင္မင္ ေခ်ာ့ျမွဴတဲ့စတိုင္လ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆံပင္နက္ေတြကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ျပီး ရယ္ေမာေနတယ္။ အင္း.. တကယ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ေမာင္ငယ္သာသာအရြယ္ေလးပဲ ရွိတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ တစ္စံုတစ္ခု ဆြတ္ပ်ံ႕မႈကေလးေတာ့ သူ႔လက္ေဖြးေဖြးေတြကတစ္ဆင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲအထိ ေႏြးခနဲစီးဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။

(၆) ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေတာ္႔ကိုစိတ္ကူးယဥ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္မိုးအရမ္းသည္းေတာ့ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္လို႔ မေကာင္းေတာ့တဲ့အတြက္ေရာ သူအေအးမိမွာစိုးတဲ့အတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ကေလာေလာဆယ္ ကားစီးသြားၾကျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ သူ႔ဟိုတယ္လ္အနီးအနား တစ္ေနရာရာေရာက္မွပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့လို႔ တိုက္တြန္းေတာ့ သူကၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သေဘာတူပါတယ္။ ဒါမွလည္းသူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္လို႔ပါ။ သူ႔ကိုလိုက္ပို႔ျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ကကားတစ္စီးစီးနဲ႔ ျဖစ္သလ ိုျပန္လည္းရတာပဲ။ သူ႔တိုက္တြန္းခ်က္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ ေတြ႔တဲ႔ေနရာကေနတားျပီး လိုင္းကားစီးလိုက္ၾကပါတယ္။ သူကဘတ္စ္ကား စီးရတာကို အသားက်ေနသလို ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တဲ့ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုင္းလက္စ္ကားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေခါင္းခန္းထဲမွာ ထိုင္ေစျပီး ကြ်န္ေတာ္က အေနာက္မွာပဲေနရာရပါတယ္။ မိုးကမရပ္ေတာ့ပါ။ ေနေတာင္ အေတာ္ေစာင္းသြားျပီ။ ထီးမထည့္ခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ရာသီဥတုကိုယ္၌ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေရာ ခပ္စိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။

တာေမြအဝိုင္းထိပ္ကေန ကားတစ္ခါေျပာင္းစီးၾကရျပန္ပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ကားသိပ္မၾကပ္တာပါ။ သြားမွာက Sedona Hotel မဟုတ္လား။ သူက ရန္ကုန္မွာေနသမွ် ကာလပတ္လံုး Sedona (ဒါမွမဟုတ္) Summit Park View ႏွစ္ခုမွာပဲ တည္းေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္လစာျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳတင္ေငြေခ်ထားႏွင့္ျပီး မႏၱေလးရံုးခြဲဆင္းရတဲ့အခုိက္ ဆိုရင္လည္း မႏၱေလးကျမမႏၱလာဟိုတယ္လ္မွာပဲ တည္းတတ္ပါတယ္။ ဟိုတယ္လ္က ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ေတာင္ သူအေတာ္ခင္ေနျပီလို႔ဆိုပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္စီးတဲ႔ ကားကေတာ့ကားၾကီးမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာမရေတာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ မတ္တပ္ရပ္ရင္း စကားေတြတရစပ္ေျပာေနမိၾကတယ္။ ကားေပၚကခရီးသည္တခ်ိဳ႕က ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ ဆူညံေနလို႔နဲ႔တူပါရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ရုတ္တရက ္ရယ္ေမာရင္း အသံက်ယ္သြားလုိက္.. ရွဴး..ဆိုျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သတိေပးလိုက္၊ ထပ္ရယ္လိုက္နဲ႔ အင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ လတ္ဆတ္ေနတဲ့ မိုးသည္းညဦးပိုင္းေလး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

(၆) Sedona မေရာက္ခင္ တစ္မွတ္တိုင္အလိုမွာဆင္းလိုက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္ကူးယဥ္ထားၾကသလို ကမၻာေအးဘုရားလမ္းအတိုင္း မိုးသည္းသည္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိုးစက္ေတြ ဖြားခနဲဖြားခနဲ လြင့္စင္သြားတဲ႔ ကတၱရာလမ္းမၾကီးရဲ႕ရင္ဘတ္က ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္သံနဲ႔ထပ္တူ အျပိဳင္လႈပ္ခတ္ဟစ္ေၾကြးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူကေတာ့တရားဝင္ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရွိျပီး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အသံတိတ္ လိႈက္ဖိုေနရတာပါ။ ကားေတြ တစ္စီးစ၊ ႏွစ္စီးစ ျဖတ္ျဖတ္သြားၾကတယ္။ Lauraine က မ်က္ႏွာေလးေခါင္းေမာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းရင္း ဖိနပ္ျဖဴေလးကိုခြ်တ္၊ လက္ကကိုင္ျပီး ေရွ႕ ၄၊ ၅ ကိုက္ေလာက္ကို ေျပးသြားပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ျမန္မာလို ေအာ္လိုက္ပါေသးတယ္။ “ကြ်န္မ မိုးကိုခ်စ္တယ္” တဲ့....။ တစပ္တည္း B.J. Thomas ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္တယ္။

ိ“Raindrops keep fallin' on my head
But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red
Cryin's not for me
'Cause I'm never gonna stop the rain by complainin'
Because I'm free
Nothin's worryin' me . . . .”

ဖြဖြေလးနင္းသြားတဲ့ သူ႔ေျခဖဝါးျဖဴျဖဴေတြမွာ စင္ၾကယ္တဲ႔မိုးစက္ေတြကပ္ပါသြားတယ္။ အင္းလ်ားကန္ေရျပင္ကို တရစပ္သုတ္ျဖဴး ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလညင္းေအးေအးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခ်က္ေလာက္စိမ့္သြားေပမယ့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးလို မိုးေရထဲေျပးလႊား ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုမွင္သက္တိတ္ဆိတ္စြာပဲ ၾကည္႔ေနမိခဲ့တယ္။ လွလိုက္တာ Lauraine ရယ္....။

(၇) သူ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာျပန္မူလိုက္ျပီး ေနာက္ျပန္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တံု႔ေႏွးတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ခဏတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္သိပ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေနျပီေလ။ Sedona Hotel ၾကီးကေတာ့ မီးေရာင္ေတြတထိန္ထိန္နဲ႔ ဟိုေရွ႕နားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မိန္႔မိန္႔ၾကီး ထိုင္ေစာင့္ေနျပီ။ သူေလးကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနတဲ့အျပံဳးနဲ႔ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ယိမ္း ညာယိမ္းလုပ္ေနတယ္။ လမ္းမၾကီးတစ္ခုလံုး သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အတိုင္း။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းလို႔..။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ရုတ္တရက္ တံု႔ခနဲရပ္လိုက္ျပီး မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနဟန္တူတဲ့ ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္။ မေပ်ာ္ဘူးလားတဲ့...။ မိုးေရေတြထဲ ကြ်န္မနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုေလတဲ့...။ သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့.. လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္ျပီး သူ႔ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းမလာခင္ တခါတည္း ဆက္ေျဖလိုက္တယ္။ “But. . . I'm feeling so afraid if you could never be with me like this moment ever again!”

သူ ရယ္ပါေလတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရာသူေရာ ထီးကိုယ္စီပါလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုလို လမ္းေလွ်ာက္ၾကဖို႔ ျဖစ္လာဦးမယ္ထင္လားတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္မေျပာတတ္ဘူး။ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကဖို႔ သူကစျပီး အၾကံရလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ အံ့ၾသခဲ့ရေသးတာမဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး သူ ထပ္ရယ္ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အသည္းယားလာတယ္။ သူကဆက္ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာ သူေရာ အျမဲ ထီးကိုင္ျဖစ္ၾကတာခ်င္းအတူတူ ဒီေန႔က်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ထီးေမ့က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပီးေတာ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ျမိဳ႕ထဲတစ္ေနရာမွာ လာဆံုျဖစ္ ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးရြာေတာ့မွာ သိသိၾကီးနဲ႔ မရြာေလာက္ေသးပါဘူး၊ ရြာေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေလွ်ာက္မွာပဲဆိုတဲ့ မသိစိတ္ကေန လက္ခံတိုက္တြန္းလို႔ အခု ဒီေနရာကိုေတာင္ ေရာက္ေနၾကျပီတဲ့။ အဲ့ဒါကို destined အရ ျဖစ္လာတာပါလို႔ မယူဆၾကဘူးဆိုပါစို႔...။ ဒါဆို ဒီအေျခအေနျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္သူေစခိုင္းခဲ့တာလဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေပါ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ သူက လက္မကေလးေထာင္ျပျပီး ဒါပဲေပါ့..ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်က္ႏွာေပးလုပ္ျပတယ္။

ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူဆိုလိုတာက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး ဒီလိုအခိုက္အတန္႔မ်ိဳးကို ဖန္တီးခ်င္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ သူက ကံၾကမၼာဆိုတာကို သိပ္ယံုၾကည္ပံုမရဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္မဆိတ္ ေတြးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနရမယ့္အစား ဝမ္းနည္းအားငယ္သလိုလို၊ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနသလိုလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲကအျပံဳးကို ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ အားတင္းျပီး တံု႔ျပန္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ပုခံုးေလးကို ညာလက္နဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ သူက အလိုက္တသိပဲ ဦးေခါင္းေလးကို ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးဆီ မွီငဲ့လိုက္တယ္။ အခုမွ ကြ်န္ေတာ္ အစစ္အမွန္ ျပံဳးႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုက အေတြးေခါင္ျပီး ပူတတ္ရန္ေကာေလ.. လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ခုနက ေလးေနတဲ့ စိတ္ေတြ အားငယ္ေနတဲ့စိတ္ေတြ မိုးစက္သစ္ေတြနဲ႔အတူ ျပန္ျပီးေပါ့ပါးလန္းဆန္းလာတယ္။ မိုးေတြကလည္း ေအးလိုက္တာ...။

(၈) ကြ်န္ေတာ္... ဟိုတယ္လ္နားေရာက္ေလ မျပန္ခ်င္ေတာ့ေလ... ေနာက္ျပီး... သူနဲ႔မခြဲခ်င္ေတာ့ေလ...။ ဒါေပမယ့္ခြဲခြာျခင္းဆိုတဲ့ ဓမၼတာၾကီးကို ဘယ္သူလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔လဲ။ ေခတၱခြဲခြာရျခင္းျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ၾကိတ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဟိုတယ္လ္ေဘးက စက္မႈ(၁)လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ သူကဖိနပ္ျဖဴေလးကို ပလက္ေဖာင္းေပၚပစ္ခ်လိုက္ျပီး စိုရႊဲေနတဲ့လက္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ခါးကိုဖက္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရီေဝေဝၾကည္႔တယ္။ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားေနရမလား...။ ခုထိ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ မေျပာရေသးဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းေျပာဖို႔ လိုအပ္သလား၊ မလိုအပ္ဘူးလား.. ကြ်န္ေတာ္ တကယ္မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္မခ်စ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါ ပထမဦးဆံုးပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္ေနျပီ။ သူကေရာ..? ကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားျပီလဲမသိ။ သူက ကြ်န္ေတာ့္နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေတာ့မွပဲ အသိျပန္ဝင္လာတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မျပံဳးျပလိုက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ကုန္လံုးခ်မ္းစိမ့္ျပီး ေမးေတြပါတုန္ေနျပီ။ သူလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ သူက ျပံဳးတံု႔တံု႔ၾကည့္ျပီး အထဲဝင္ရေအာင္ေလ တဲ့။ မိုးတိတ္မွ ျပန္ခ်င္လည္းျပန္ေပါ့တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္သြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ရႊဲနစ္ေနတယ္။ အဝတ္လဲဖို႔ လိုအပ္တယ္။ သူ႔ဆီမွာမွ အဝတ္အစားမရွိဘဲ။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနျပီး တစ္ခုခုစားရမယ္။ ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ အိပ္ရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကိုဘာမွမေျပာခဲ႔ရဘူး။ ျပီးေတာ့ မိုးကလည္း တစ္ညလံုး သည္းမယ့္ ရန္ကုန္မိုးေစြ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔တိတ္မယ့္ပံုမွမေပၚတာ။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔တာဒါနဲ႔မွ ဒုတိယအၾကိမ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးန႔ဲ တန္ဖိုးထားျပီး ခ်စ္တာ။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္... ကြ်န္ေတာ္... အသက္ ၁၈ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး....။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ား ကီးၾကီးတယ္။ ေရွ႕ဆက္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား...။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုထပ္ရင္ဆိုင္ၾကမလဲ...။ ဟာ.. ဘာေတြလဲကြာ....။

အဲ႔ဒီတခဏေလးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေခါင္းနဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္လို႔ ခံစားရျပီး ေရွ႕တည့္တည့္မွာရပ္ေနတဲ႔ သူ႔ကို ေသခ်ာမျမင္ရေတာ႔ဘူး။ မိုးစက္ေတြက ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္ဝန္းေတြကို ေဝဝါးေစတယ္။ သူလည္း မိုးေတြစိုရႊဲေနတာ။ သူ အဝတ္လဲရမယ္။ အထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနရမယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကိုေျပာရမယ္။ ညစာပူပူေလးမွာစားဖို႔။ ျပီးရင္ ေစာေစာအိပ္ပစ္ဖို႔...။ မနက္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔။ ေၾသာ္.. ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ဖုန္းနံပါတ္လည္း ေပးရဦးမယ္။ ဒီညေတာ့ မျဖစ္.... မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းက လႈပ္ရံုေလးပဲလႈပ္တယ္။ စကားေတြတစ္ခြန္းမွထြက္မလာဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းခါလိုက္ျပီး ဒူးေတြညြတ္က်ေတာ့မတတ္ျဖစ္လာတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္တြဲရတယ္။ အမိုးေအာက္ဝင္ၾကစို႔တဲ့...။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ မွန္သာရွိရင္ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ ရပါတယ္.. ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက နာရီမ်ားစြာၾကာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ႏႈတ္ခမ္းကထြက္က်လာတယ္။ ေလးေတးေတးၾကီး။ သူက ခ်မ္းလွျပီ.. ကြ်န္မအထဲဝင္ေတာ႔မယ္တဲ႔..။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို လိုက္မွာလား၊ ျပန္မွာလားတဲ႔။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ မေက်နပ္တဲ႔ အားမလိုအားမရတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ကို ကြ်န္ေတာ္အားကိုးတၾကီး မခ်င့္မရဲလိုက္ရွာမိတယ္။ လံုးဝမေတြ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အသံက နည္းနည္းထန္ေနသလားလို႔။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထင္တာပဲျဖစ္မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုခ်စ္သလားလို႔ သူ႔ကိုျဗဳန္းစားၾကီး ေမးလိုက္ခ်င္တာေလ....။ ဒါေပမယ္႔ အဆင့္အတန္း...၊ အသက္အရြယ္...၊ ေနာက္ျပီး လူမ်ိဳး... ၊ တန္ဖိုး....၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ....၊ အဲ႔ဒါေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ “အခ်စ္”လား...။

(၉) ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ကြ်န္ေတာ္စီကာပတ္ကံုး ေျပာရမယ္မွန္းမသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္တံုးသိပ္အ, တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္မုန္းတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြကိုလႊတ္ျပီး ခ်ာခနဲ ဟိုတယ္လ္ဘက္ကို လွည့္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ “K.. K.. Keep warm. Sleep tight!” ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္း ခလုတ္တိုက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္ကထြက္သြားတယ္။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့။ ထပ္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ေျပာတယ္။ လံုးဝ ထြက္မလာဘူး။ ေမးေတြက တရစပ္တုန္ေနတယ္။ ေျခေထာက္ေတြပါ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာတယ္။ သူက လွည့္ၾကည့္တယ္ဆိုရံုေလးနဲ႔ “You too.” တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လက္ျပတယ္။ Lobby ထဲဝင္တဲ့ မွန္တံခါးထဲကေန သူကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ျပန္ျပတယ္။ ျပီးေတာ႔ ျမင္ကြင္းကေနေပ်ာက္သြားတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ ဘာမွမခံစားရသလိုပါပဲလား..။ သူ႔ထံုးစံ အတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလးေကြးထိႈင္းမိႈင္းေနသေလာက္ သူကေတာ့အျမဲသြက္လက္တက္ၾကြလို႔..။ အခုေလးတင္ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာရွိေနေသးျပီး မ်က္ေတာင္တစ္မွိတ္မွာပဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္.. ဥေရာပသူ ေဒါက္တာမၾကီးရယ္....။

အဲ့ဒီေနရာကေန ကြ်န္ေတာ္တစ္ဖဝါးမွ မခြာမိဘူး။ လႈပ္ေတာင္ တုပ္တုပ္မလႈပ္ဝံ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုတာလည္း ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္နားမလည္ဘူး။ ရွက္ရြံ႕၊ အားငယ္၊ ေယာင္ခ်ာ၊ ေၾကာင္စီ၊ ပူပင္၊ ေငးေဆြး၊ ေႏွးေကြး၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္စကားလံုးနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္မျပတတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဘာကို ထိတ္ေနတာလဲ၊ ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ၊ ဘာကိုရြံ႕ေနတာလဲ၊ ဘာကိုစိုးေနတာလဲ၊ ဘာကို...... ဘာအတြက္...... ဘာလို႔........??? ဟူး.........။ ကြ်န္ေတာ့္လို ငတံုးတစ္ေယာက္အတြက္ ေမးခြန္းေတြက မိုးေရစက္ေတြနဲ႔အမွ် မ်ားျပားခဲစက္ေနေစေတာ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ္ သတိရေတာင့္တေနမိတာက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေလာေလာဆယ္ လံုျခံဳေအာင္ မိုးမေပးႏိုင္ရွာတဲ့ အိမ္မွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ထီးေလးရယ္ပါ...။

(၁၀) ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္ခဲ႔သလဲ မသိခဲ့ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ခဲ႔သလဲ မသိခဲ့ပါ။ ဘယ္လမ္းေတြကျဖတ္လာျပီး ဘယ္ယာဥ္နဲ႔ျပန္ေရာက္ခဲ့သလဲ မသိခဲ့ပါ။ ျပီးေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သလဲ မသိခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သိတာက... ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု။ သူတို႔ရဲ႕အေနာက္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတာက ေျခာက္ေသြ႔ တြန္႔ေၾကေနျပီျဖစ္တဲ့ Adidas အိတ္အနက္ကေလး။ ကြ်န္ေတာ္႔အိပ္ရာေဘးမွာက တြန္႔လိမ္စုတ္ျပတ္ေနတဲ႔ စာအုပ္တခ်ိဳ႕။ “ထီး.. ထီး..” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အလန္႔တၾကားေရရြတ္မိေတာ႔ ေမေမက ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္ေနက် ဖဲထီးေလးကိုကမ္းေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆြဲယူလိုက္ျပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ တအားေပြ႔ဖက္ထားလိုက္မိေတာ့တယ္။

သီတင္းပတ္နည္းနည္းေတာ့ ၾကာသြားခဲ့ျပီ။ ရန္ကုန္လမ္းညႊန္ထဲက ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ Sedona က receptionist တစ္ေယာက္ကို ေမးျမန္း ၾကည့္တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္း သူ ဟိုတယ္လ္မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တစ္စံုတစ္ခုမ်ား စကားခ်န္သြားမလားလို႔ ေသခ်ာေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ ေျပာၾကည့္ပါတယ္။ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းေျပာေနရင္းက လက္ေတြတုန္လာျပန္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း နင့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ တဆက္တည္းမွာ ရင္ဘတ္ထဲကေန တဒုတ္ဒုတ္ျမည္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္တာလဲမသိ..။ ဖုန္းမေျပာခင္က ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကိဳစဥ္းစားထားျပီးျဖစ္တဲ့ သူ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္႔ဖုန္းနံပါတ္ေလး ခ်န္ေပးခဲ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ေျမြလာဖားေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြကို တအားမွိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ဖုန္းခြက္ကို ခ်လိုက္မိတယ္။ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တာက ကြ်န္ေတာ္႔စာေရးစားပြဲေပၚက ဖဲသားေခါက္ထီးေလး။ ကြ်န္ေတာ့္ ညာလက္ဖဝါးက ကြ်န္ေတာ့္နဖူးျပင္ကို အမွတ္တမဲ့ ေယာင္ယမ္းျပီးစမ္းလိုက္မိပါတယ္။ တခါတရံစကားလံုးေတြက နိမိတ္ၾကိဳေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြား ေစတတ္ပါသလား။


“Raindrops keep fallin' on my head
But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red”

အဲ႔ဒီသီခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ထိ မၾကိဳက္ေသးဘူး။
နိဂံုး ___ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်စြာပဲ အျပစ္ (သို႔မဟုတ္) ရြံ႕ေနာင္တဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ္႔ရဲ႕ဘဝရာဇဝင္က်မ္းမွာ အနည္းဆံုး စာမ်က္ႏွာတစ္ခုစာေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြ အနာက်က္ သြားေပမယ့္ ဒီကေန႔ထိ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲက အခ်စ္စစ္အတြက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လိပ္ျပာလံုစြာနဲ႔ ဆစ္ခနဲနာက်င္တတ္ဆဲပါ။    ။


Craton