တေစၱ ေျခာက္ေသာည (တဲအတြင္းမွ နာနာဘာ၀)´

`ဂ်ိမ္း…ဂ်လိန္း ဂ်ိမ္း..ေ၀ါ..ေ၀ါ..ေ၀ါ´
မုိးမွာ သည္းၾကီးမဲၾကီး ရြာသြန္းေနလွ်က္ ေလမ်ားကလည္း အဆက္မျပတ္တုိက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေလသံနွင္မုိးသံ တုိ့မွာေရာေနွာေနခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းမုိးခ်ဳပ္လုစ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္းကလည္းေမွာင္မည္းစျပဳ ေနျပီမုိးကလည္း တိတ္မည့္ပုံမေပၚေပ။ သည့္အတြက္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာ နားခုိရမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ တစ္ကုိယ္လုံးကုိ လုံေစတဲ့ မုိးကအက်ီၤရွည္ၾကီးတစ္ထည္မွလဲြ၍ ဘာမွမပါေပ။ လမ္းမွာလည္း ေတာလမ္းေလးျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ ရႊံ့ဗြက္မ်ားမွာထူထပ္ေနေပသည္။ ဒီ့အျပင္ မုိးခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္အဘယ္သုိ့မွ် ပုံကန္ရမည္နည္း.. မုိးအတြက္ အကာအကြယ္ယူရေပဦးမယ္။ တျခားမစဥ္းစားေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္စိမ်ားက နားခုိရန္ေနရာေကာင္းေကာင္းရဖုိ့ ေဆာ့ကစားရွာေဖြေနခဲ့ ပါသည္.။ မၾကာမီ ေမွာင္လုေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ထဲမွ မထင္ရွားသည့္ ၀ုိးတုိး၀ါးတား အရာ၀တၳဳ တစ္ခုကုိကၽြန္ေတာ္ေတြ့လုိက္ ရတယ္။ ထုိအရာသည္သက္မဲ့ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ကာ `ဒါဟာငါ့အတြက္ တည္းခုိစရာေနရာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နုိင္တယ္ ´ ဟုစိတ္ကေရ၇ႊတ္ရင္း မထင္မရွားျမင္ေနရေသာ အရာ၀တၳဳဆီကုိ ဦးတည္ခဲ့ ပါသည္။ အနားေရာက္မွ တဲေလးတစ္လုံးျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာသြားခဲ့့တယ္။
အဆုိပါတဲေလး၏ အမုိးမွာေကာင္းမြန္၍ တဲအတြင္း၌ ေျခာက္ေသြ့ေနမည္ဟု တဲ ေလး၏အသြင္အျပင္ကုိၾကည့္ ၍ကၽြန္ေတာ္ယူဆ မိ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တဲမွာလူေနဟန္ရွိမည္မတူ ။တံခါးမွာ ေသာ့မရွိေပမယ့္ဂ်လက္ ထုိးထားေလသည္။ မုိးမွာလည္းပုိ၍ပင္ သည္းလာသည္ဟုထင္ရေပသည္။ ထုိတဲအတြင္းမွာတစ္ညတာ တည္းခုိရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀မေနေတာ့ပဲ တံခါးဂ်လက္ကုိ ဖြင့္ကာတဲ ထဲသုိ့၀င္ခဲတယ္။ တဲအတြင္းမွာ ေမွာင္ျပီးထုိင္းမႈိင္းေနသည္ကုိေတြ့ရေပသည္။ အသင့္ပါလာေသာမီးျခစ္ကုိ တစ္ခ်က္ျခစ္လုိက္ရာ တဲအတြင္းသုိ့၀င္ေရာက္သည့္ မည္းနက္ေသာလမ္းကုိ မီးေရာင္ျဖင့္ျမင္ေတြ့လုိက္ရေပသည္။ ခုလုိစိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာညမ်ဳိး လူသူမရွိတဲ့ အရပ္တြင္ ရွိသည့္လမ္းကေလးမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားမည္ကုိ အနည္းငယ္သာစုိးရိမ္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း တဲတံခါး၀ကုိ လုံျခဳံမႈရွိေအာင္ ဂရုတစုိက္ပိတ္လုိက္ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္မီးျခစ္တစ္ခ်က္ထပ္ျခစ္ျပီး အတြင္းလမ္းေလးအတုိင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ရာ အခန္းငယ္တစ္ခန္းကုိေတြ့ရေလသည္။ ထုိအခန္းငယ္တြင္ေလေကာင္းေလသန့္ရေသာေၾကာင့္ ေနသာထုိင္သာရွိသြားခဲ့ တယ္။ ထုိ့ျပင္သံေခ်းတက္ေနေသာ မီးဖုိတစ္လုံးကုိ ေတြ့ရွိရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အတြင္းတြင္ခံ ၀တ္ထားေသာ အက်ီၤမွ အပုိင္း တစ္ခ်ဳိ့ကပါလာေသာဓားျဖင့္ ျဖတ္ယူျပီး မီးေမႊးလုိက္ရာ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္ မီးလင္းလာခဲ့သည္။ မီးဖုိ၏အေနာက္ဖက္တြင္ သစ္သားမ်ားပုံထားတာေၾကာင့္ မီးေမႊးရန္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ဟု ထင္သည္.။  ကၽြန္ေတာ့္၏ ဘြတ္ဖိနပ္ကု္ ခၽြတ္ကာ ေျခာက္သြားေစရန္ မီးဖုိေဘးတြင္ေထာင္ထား လုိက္တယ္။ အားလုံးအဆင္ေျပသြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ၏ခႏၵာကုိယ္ကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ့လွဲခ်လုိက္ပါသည္။ ခဏတာေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမယ္.. နိူးလာတဲ့ အခါ မီးဖုိမွမီးမ်ားက ၀င္လက္စြာေတာက္ေလာင္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကာရွည္စြာ အိပ္မရေပ။
ထုိအျပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ခႏၵာကုိယ္ထုံထုိင္းကုိက္ခဲမႈကတစ္ေၾကာင္း ၊ၾကမ္းေပၚတြင္လွဲ၍ အိပ္ရသျဖင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏သြား လာလႈပ္ရွားသံမ်ားကုိ ၾကားေနရသျဖင့္ ၾကာၾကာမအိပ္နူိင္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ တဖက္သုိ့ ကုိယ္ကုိ လွည့္ျပီး အိပ္မည္ျပဳရာ အခန္းဆီသုိ့လာသည့္ ေျခသံကုိၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္လန့္ သြားခဲ့ တယ္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားကု္ပ်ဥ္ျပားနွင့္ အေသပိတ္ထားသည့္အျပင္ အ၀င္တံခါးကုိလည္းကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာပိတ္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္၍ တဲအတြင္းသုိ့ ၀င္ရန္အေပါက္မရွိေပ။ ထုိ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္အတန္ေၾကာက္လန့္ သြားေသာ္လည္း ထ၍ရင္ဆုိင္ရသည္မွ တစ္ပါး အျခားမရွိပါေတာ့ေခ်။ ထုိ၀င္လာေသာလူစိမ္းသည္ သြက္လက္ျခင္းမရွိ ၊မီးေတာက္ေနေသာမီးဖုိ ဆီသုိ့တေျဖးေျဖး  ေလွ်ာက္၍သြားေလသည္။
သူသည္အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိျပဳမိဟန္ မတူေခ်။ ထုိလူမွာမီးဖုိ့ရွိရာသုိ့ တည့္မတ္စြာ ေလွ်ာက္သြားရင္း သူ၏စြတ္စုိေနေသာ လက္အစုံကု္္ိ မီးကင္ေနေလသည္။ ထုိလူကုိကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေခ်မျပတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီး အကဲခတ္ေနမိသည္။ ထုိလူမွာခုလုိညမ်ဳိးတြင္ လူသားတစ္ေယာက္ၾကဳံေတြ့ရသည့္ စုိစြတ္မႈထက္ပင္ ပုိ၍ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး စုိစြတ္
လွ်က္ရွိသည္ကုိ ေတြရေပသည္။ အ၀တ္အစားမ်ားက ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ျပတ္ေနျပီး သူ့ခႏၵာကုိယ္ေပၚမွ ေရမ်ားဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ့ စီးက်လွ်က္ရွိေပသည္။ ဦးထုပ္လည္းေဆာင္းထားျခင္းမရွိေပ။ သူ့့မ်က္လုံးမ်ားအထက္ရွိ ေထာင္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားမွ ေရစက္တုိက မီးက်ီခဲ မ်ား အေပၚသုိ့စီးက်ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ ရဲွ..ရွဲ ျမည္ေနေပသည္။ ထုိလူကုိကၽြန္ေတာ္ ျမင္လုိက္သည္နွင္ တစ္ျပဳိင္နက္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္း မွလူမဟုတ္ဟု ယူဆမိလုိက္ေသာ္လည္း လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဟု တဖန္ေတြးယူမိလုိက္ျပန္သည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ့ကုိ စတင္ႏူတ္ဆက္လုိက္ေလရာ မၾကာမီ ရင္းႏွီးသြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားစမိလုိက္သည္..။
`ကၽြန္ေတာ္တုိ့ လူသားေတြအတြက္ ေတာ့ သာယာတဲ့ မုိးေလ၀သ ဆုိတာ ဘယ္မွာရွိနူိင္မွာလဲ  မိတ္ေဆြရာ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတဲကေလးက ေျခာက္ေျခာက္ေသြ့ေသြ့ ရွိေနလုိ့ ေတာ္ေသးတယ္လုိ့ဆုိရမွာေပါ့ဗ်ာ´
တဲအျပင္ဖက္တြင္ ရွိေနေသာ ေသလုေမ်ာပါး ေနၾကာပင္မ်ားနွင့္ အတုိင္းအဆမရွိ သန္စြမ္းေနၾကေသာ ေပါင္းပင္ၾကီးမ်ားသည္  မုိးေရေၾကာင့္ ယိမ္းထုိးေနၾကေလသည္။ ထုိလူစိမ္းက `တစ္ခ်ိန္က ဒီတဲေလးဟာ သိပ္သန့္ရွင္းမႈ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာမာန္ ဧည့္ရိပ္သာေလ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ေနတဲ့ အျမဲေနတဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူး´ သုိ့ေသာ္ သူေတာင္းစားမ်ားေနထုိင္သည့္ ေနရာတုိ့တြင္ ေတြ့ရတတ္ေသာ ဘူးခြံ၊ပုလင္းခြံ စသည္တုိ့ကုိ ဤတဲ အတြင္းတြင္ လုံး၀မေတြ့ရေပ။
 `ဒါနဲ့ … အဲ့ဒါေတြကုိ ဘာလုိ့မေတြ့တာလဲ…´
သူေျပာခဲ့သလုိ သန့္ရွင္းမႈမရွိခဲ့ဘူး ဆုိရင္ အခု ဘာေၾကာင့္ အဲ့ အရာမ်ား မေတြ့ရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္း ထုတ္ေနမိသည္။ ထုိလူက အေျဖစကားမဆုိမီ မသက္သာေသာဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းကုိ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်ကာ
 `ဒီတဲမွာ သရဲ…ေနတယ္ေလ…ဒီမွာသရဲရွိတယ္´
ကၽြန္ေတာ္မယုံနူိင္ေသာ အၾကည့္နွင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး သူ့ကုိၾကည့္မိလုိက္သည္။ `အဲ့ဒီသရဲက အလြန္အစြမ္းထက္တာ၊ သူ့ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းကေတာ့ သူဟာ ဒီတဲအေနာက္မွ ရွိတဲ့ ေရတြင္း ပ်က္ထဲကုိ ကုိယ္တုိင္ ဆင္းေသလုိက္တာပဲ ..´
ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စား သြားျပီးသူ့အနားကုိ တုိးသြားမိတယ္။ ဒီ့ေနာက္သူက ဆက္ျပီးေျပာတယ္ `ေတြ့တဲ့ လူေတြက ဆြဲတင္လုိက္ေတာ့ သူ့တစ္ကုိယ္လုံး ရႊံ့ေတြေပျပီးေသေနတယ္။ အဲ့ဒီ့သရဲက ဒီတဲေပၚကုိ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္လုပ္ေနတယ္ ။ တစ္ခါ တခါ ဒီတဲထဲကုိ မုိး၀င္ခုိတဲ့ လူေတြဆုိရင္ သူ့ေျခသံေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ၾကရတယ္..။ ´ ေျပာရင္း ထုိလူစိမ္းက ထပ္ျပီး သက္ျပင္းခ်လုိက္ျပန္သည္။  ကၽြန္ေတာ္က-
 `ဒါေပမယ္.. ကၽြန္ေတာ္တုိ့ကုိေတာ့ ဒီသရဲကေျခာက္မွာ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ´
`ဟုတ္ကဲ့ ….ကၽြန္ေတာ္တုိ့ကုိသူက ေျခာက္မယ္မထင္ပါဘူး´ သူ့စကားအဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လုိက္ျပီး ….`ဟား..ဟား..ဟားး… ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သရဲဆုိတာကုိ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါဘူး´ ထုိလူစိမ္းက စိတ္ပ်က္သည့္အသြင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေလသည္။ ျပီးေတာ့.သူက……
` ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ားဘယ္ေတာ့မွျမင္ဘူးမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပ့မယ့္ …ဒီတဲမွာ ၀င္တည္းၾကတဲ့ သူေတြအားလုံး သရဲမေျခာက္ခံရတာမရွိဘူး ။ အကုန္လုံးေျခာက္ခံ ရတာၾကီး ပဲ´
ထုိသူမည္သုိ့ပင္ေျပာေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္က မယုံၾကည္ပါ။
`ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္ေနတာ သရဲမဟုတ္ဘူး..။ မိတ္ေဆြ တဲေပၚတက္လာလုိ့ ကၽြန္ေတာ္နူိးသြားတာ.. ´
ထုိအခါ ထုိသူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေလွာင္ေျပာင္သလုိ ရယ္ေနေလသည္။ `ဟား…ဟာ.း…ဟား…ဟား…ဟား´ သူ၏ကုိယ္မွစီးက်ေနေသာ ေရထုိ့က အဆက္မျပတ္ ၾကမ္းေပၚသုိ့ စီးက် ေနေပသည္။  သူ့ကုိယ္မွလည္း အနံ့ဆုိးမ်ား ထြက္ေပၚ၍ လာေလေပသည္။
`ဘု ရားေရ….မိတ္ေဆြ ….အေနနဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျခာက္နူိင္ေတာ့ဘူးလား…´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္မိသည္ ။ ထုိလူက အနည္းငယ္ရယ္လုိက္ျပီး ………
`မေျခာက္ေတာ့ဘူးတဲ့ လား …ဟ…ဟ….ဟ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့မွေျခာက္မွာ မဟုတ္ဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ့လုိ လူေတြဟာ မုိးေလ၀သ ေကာင္းေကာင္း ၊ ဆုိးဆုိး ေႏြျဖစ္ျဖစ္၊ေဆာင္းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး.. ဒီမွာၾကည့္ေလဗ်ာ´
ေျပာေျပာဆုိဆုိနွင့္ သူ၏ရြံမ်ားေပေနေသာ လက္အစုံကုိ မီးထဲသုိ့ ထုိးသြင္းျပီးကၽြန္ေတာ့္ကုိ စူးစုိက္ၾကညိ့ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သူေျပာသမွ်ေတြသတိရ သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဘြတ္ဖိနပ္ကုိေကာက္ယူကာ ေၾကာက္လန့္တၾကားေအာ္ ဟစ္ကာ မုိးသက္ေလျပင္းက်ေနေသာ ညအေမွာင္ထဲသုိ့ ထြက္ေျပးခဲ့မိပါေတာ့သည္။
Writing by –Ye’ Tay Za Kyaw (ကာရံငယ္)
                               Thankyou.