၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားကို အသံုးျပဳ၍ ၀ိညာဥ္ေလာကႏွင့္ ဆက္သြယ္ျခင္း(စဆံုး)

၀ိညာဥ္ေခၚႏိုင္တဲ့ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြနဲ႔ စိတ္ပညာရွင္ေတြက စားပြဲခံုနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚျခင္းကို သံုးသပ္သလို သံုးသတ္ပါတယ္။ ၀ီးဂ်ားဘုတ္ျပားေပၚမွာ ၀ိညာဥ္ေခၚလိုသူေတြ ကိုယ္တိုင္ အသည္းႏွလံုးပံု ပလန္ရွက္အျပားကေလးကို လက္ဖ်ားကေလးေတြနဲ႔ ထိၿပီး ဘုတ္ျပားအႏွံ႔ လိုက္ေရြ႕ ေပးေနရာက (၀ိညာဥ္တစ္ခုခု ေရာက္လာတဲ့အခါ) ပလန္ရွက္အျပားကေလးဟာ အလုိအေလွ်ာက္ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားသြားတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ၀ိညာဥ္ေခၚလိုသူေတြရဲ့ ၾကြက္သားလႈပ္ရွားမႈ႔ေတြကေန ဆက္စပ္ လႈပ္ရွားသြားတာပါလို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ေျပာၾကတယ္။

စိတ္ပညာရွင္ေတြၾကေတာ့ ၀ိညာဥ္ေခၚမယ့္ ႀကိတ္၀ိုင္းမွာ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကသူေတြရဲ့ မသိစိတ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး စိတ္စြမ္းအင္ (Psychokenis) ေတြ ေပၚေပါက္လာတာျဖစ္လို႔ မသိစိတ္နယ္ပယ္က ထူးျခားတဲ့ အသိထူးေတြ၊ ထူးျခားတဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ႔ေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး အေျဖထုပ္ေပးတာေတြ၊ အႀကံျပဳေပးတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ သိပၸံပညာရွင္တစ္ခ်ိဳ႔ဆိုရင္ မသိစိတ္ရဲ့ စြမ္းအင္ကိုေတာင္ အသိအမွတ္ မျပဳဘူး။ သူတို႔က ၀ိညာဥ္ေခၚသူေတြရဲ့ သိစိတ္နဲ႔ပဲ အေျဖထုပ္သြားတာပါလို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။

အလြန္ေခါင္းမာတဲ့ သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦး(အမည္မသိ) ဆိုရင္ သူက ဒီလို စမ္းသပ္တယ္။ ၀ီးဂ်ားဘုတ္ျပားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚေနၾကတာကို သူက ေဘးက ထိုင္ၾကည့္တယ္။ ပလန္ရွက္အျပားကေလးကို ပြတ္သတ္ေရြ႕ၿပီး အေမးအေျဖ လုပ္ေနၾကတာကိုလည္း ထိုင္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ၀ိုင္းကလူေတြကို မ်က္လံုးေတြမွာ ပ၀ါလိုက္စည္းေပးၿပီး ဘာမွမျမင္ရေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားကိုလည္း ၀ိုင္းကလူေတြ မသိေအာင္ ၁၈၀ ဒီဂရီ လွည့္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ၀ိုင္းကလူေတြ မူလက သိထားတဲ့ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး စာလံုးေတြေနရာကိုပဲ ပလန္ရွက္အျပားကေလးက ေရာက္ေရာက္သြားေလေတာ့ ဘုတ္ျပားေပၚက ဗလာေနရာ လြတ္ေတြကိုပဲ ညြန္ျပသလို ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။

ဒါကိုေထာက္႐ႈ႔ၿပီး သူက ၀ိုင္းကလူေတြရဲ့ သိစိတ္နဲ႔ပဲ လုပ္ေနၾကတာ။ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္ ေမးေျဖေနၾကတာလို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္တာပဲ။ ၀ိညာဥ္ေလာက ယံုၾကည္သူေတြဟာ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပား ကိစၥကို သံုးသပ္မႈ႔ ျပဳရာမွာ သိပၸံပညာရွင္ေတြထက္ သာလြန္ခ်က္ရွိသြားတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ သူတို႔ေျပာတာက စားပြဲခံုနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီစားပြဲခံုနဲ႔ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားတို႔မွာ ဘာအစြမ္းသတၱိ ဘာတန္ခိုးမွ ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ စားပြဲခံုတို႔ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားတို႔ဆိုတာ ၀ိညာဥ္နဲ႔ ဆက္သြယ္ရာမွာ ဆက္သြယ္ရ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကားခံေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ၾကားခံပစၥည္းေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

တမလြန္ေလာကမွာ ရွိေနတဲ့ ၀ိညာဥ္တစ္ခုခုနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚသူေတြအၾကား တစ္စံုတစ္ရာ အေၾကာင္း တစ္ခုခ ုေၾကာင့္ ပတ္သက္မႈ႔ရွိေနၿပီး အဲဒီ ၀ိညာဥ္ေတြကိုယ္တိုင္က လာခ်င္စိတ္ရွိမွ ဆက္သြယ္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိေနတာမို႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္ၾကတာပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ိဳ႕ ႀကိတ္၀ိုင္းေတြမွာ ၀ိညာဥ္ကို ဘယ္လိုေခၚေခၚ ေရာက္မလာၾကပါဘူးတဲ့။






၀ီးဂ်ားဘုတ္ျပားဆိုတာကလည္း အေမရိကန္က ေဖာက္စ္ညီအမႏွစ္ဦးရဲ့ စားပြဲခံုနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚျခင္း ေအာင္ျမင္သြားရာက တမလြန္က ၀ိညာဥ္တစ္ဦးရဲ့ ေျပာမယ့္စကားေတြကို စာအျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ကုတ္သေကၤတ (code)ေတြ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ရင္းနဲ႔ ဆင့္ပြားေပၚလာတဲ့ ကိရိယာတစ္ခုပါ။ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားၾကေတာ့ ကုတ္သေကၤတေတြ မလိုတဲ့အတြက္ ၀ိညာဥ္ေခၚသူေတြအတြက္ ပိုမို လြယ္ကူသြားတာေပါ့။ ဒါေတာင္ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳး စလံုးဟာ စာမတတ္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြၾကေတာ့ သံုးလို႔ မရပါဘူး။ (စာမတတ္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြၾကေတာ့ တိုက္႐ိုက္ အသံနဲ႔ ေျပာတဲ့နည္း၊ ဓာတ္စီးနတ္၀င္သည္ တစ္ဦးဦးကို ၀င္ပူးၿပီး ေျပာတဲ့နည္းေတြကိုပဲ သံုးလို႔ရမွာပါ)

ျပင္သစ္လူမ်ိဳး ပလန္ရွက္တီထြင္ခဲ့တဲ့ ခဲတံတပ္ထားတဲ့ အသည္းႏွလံုးပံု ပလန္ရွက္အျပား ဆိုတာလည္း စာေရး တတ္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြမွပဲ သံုးလို႔ရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ဓာတ္စီးနတ္၀င္သည္ဆီ ပူး၀င္ၿပီး ဓာတ္စီးနတ္၀င္သည္ရဲ့ လက္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ေရးသားတဲ့ အလိုအေလွ်ာက္စာေရးျခင္း (auto-matic writing) ေလာက္ အဆင္မေျပလို႔ မသံုးၾကေတာ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ပလန္ရွက္ အျပားကေလးကေန ခဲတံျဖဳတ္ ၊ ေအာက္ခံစကၠဴျဖဴ အခ်ပ္ေနရာမွာ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားကို အစားထိုးလိုက္ေတာ့မွ စာေရးတတ္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြအတြက္ေရာ ဓာတ္စီးနတ္၀င္သည္မပါဘဲ ၀ိညာဥ္ေခၚခ်င္တဲ့ ႀကိတ္၀ိုင္းကေလးေတြအတြက္ပါ အဆင္ေျပသြားခဲ့တဲ့ပါ အဆင္ေျပသြားခဲ့တဲ့ သေဘာပါ။

၀ိညာဥ္ေလာကကို ယံုၾကည္သူေတြထဲမွာ ပညာတတ္သူေတြလည္း ပါတဲ့အတြက္ ဆင္ကန္းေတာတိုး ယံုၾကည္မႈ႔မ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီပညာတတ္ေတြဟာ စူးစမ္းေလ့လာၿပီးမွ ယံုၾကည္ၾကတာပါ။ အဲဒီပညာတတ္ေတြဟာ စူးစမ္းေလ့လာၿပီးမွ ယံုၾကည္ၾကတာပါ။ အတုနဲ႔ အစစ္ကိုလည္း ခြဲျခားၾကပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူတို႔က ဒါဟာ သစ္သားျပားတစ္ျပားသာ ျဖစ္လို႔ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေၾကာင္း ၊ ၀ီးဂ်ားဘုတ္ျပား အသံုးျပဳၿပီး ၀ိညာဥ္ေခၚလို သူမ်ားကိုသာ သတိေပးလိုေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ၀ီးဂ်ားဘုတ္ျပား အသံုးျပဳၿပီး ၀ိညာဥ္ေခၚၾကမယ့္ အိမ္တြင္းႀကိတ္၀ိုင္းကေလးေတြမွာ ၀ိညာဥ္ ေလာကကို လံုး၀ အယံုအၾကည္မရွိတဲ့ သူေတြကို ေခၚမထားသင့္ပါဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ စိတ္ဓာတ္မခိုင္မာတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြ စိတ္ေရာဂါရွိသူေတြ ၊ အဆင္အျခင္ ကင္းမဲ့သူေတြကို ဆိုရင္လည္း လံုး၀ပါ၀င္ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

သူတို႔ အဲဒီလို သတိေပးတာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ရွိလို႔ပါပဲ။ ၁၉၉၀ သို႔မဟုတ္ ၁၉၉၁-ခုႏွစ္အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုဆိုရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအၾကား ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာပါ။ ျဖစ္တဲ့ေနရာက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၊ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕က ဘင္နက္ဒက္တီးန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္စုဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္း အတြင္း သခ်ိဳင္းအုပ္ဂူကေလး တစ္ခု အနီးမွာ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚခဲ့ၾကပါသတဲ့။

၀ိညာဥ္ေခၚေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ အဲဒီ၀ိုင္းထဲက ေက်ာင္းသားကေလးတစ္ဦးကို ၀ိညာဥ္က ၀င္ပူးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အစပိုင္းမွာ သူဟာ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ထေအာ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ေသာင္းက်န္း ေတာ့တာပဲ။ အတူရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကန္တယ္။ ကိုက္တယ္။ ထိုးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူု႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ ထိန္းသိမ္းၾကေပမယ့္ ထိန္းမႏိုင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္၀င္းထဲက အေစာင့္ရဲေတြကို ေျပးေခၚၾကရတယ္။ ရဲေတြက သူ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ေဆး႐ံုပို႔လိုက္ရတယ္။ ေဆးကုသမႈ႔ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လုပ္လိုက္ရသတဲ့။ ဒီသတင္းဟာ တကၠသိုလ္တစ္ခုလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚတာ တကယ္လာတယ္လို႔ ေျပာၾကသလို ဒီလိုမ်ား ၀င္ပူးရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလို႔ ေၾကာက္လန္႔ သြားၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။

အဲဒီလို ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားကို ရြံတြန္႔တြန္႔ ျဖစ္သြားရတဲ့အထဲ နာမည္ႀကီး မ်က္လွည့္ဆရာ ဟာရီဟူဒိနီကလည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ ။ ကာရစ္တိုၿမိဳ႕က လူငါးေယာက္ဟာ ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပာအသံုးျပဳ ၀ိညာဥ္ေခၚၾကရင္း ႐ူးသြတ္သြားၾကရတယ္လို႔ ေဆာင္းပါး ေရးသားလိုက္တာရယ္ ၊ စိတ္က်န္းမာေရး ဆရာ၀န္တစ္ဦးက ၀ီးဂ်ာဘုတ္ျပားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ေခၚတဲ့ အလုပ္ဟာ လူေတြကို စိတ္ဂေယာက္ ဂယက္ ျဖစ္ေစလို႔ ႐ူးသြတ္သြားၾကမွာ စိုးရိမ္ရတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာရယ္ေၾကာင့္ လူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။



ဟူဒိနီ၏မ်က္လွည္ျပကြက္တစ္ခ်ိဳ႕




ဒါ့အျပင္ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္မွာ The Exorcist ဆုိတဲ့သရဲကားတစ္ကား ထြက္လာေတာ့ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားအတြက္ ပိုဆိုးသြားျပန္ေရာ။ အဲဒီသရဲကားထဲမွာ ရီဂန္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားအသံုးျပဳၿပီး ဝိညာဥ္ေခၚရာက“ပါဇူးဇူး ”လို႔ေခၚတဲ့သရဲတစ္ေကာင္နဲ႔ ဆက္မိသြားတယ္။ အဲဒီသရဲက ေကာင္မေလးကို မၾကာခဏ ဝင္ဝင္ပူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ အဲဒီဇာတ္ကားကိုၾကည့္ၿပီးမွ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားနဲ႔ ဝိညာဥ္ေခၚရင္ သရဲလည္း ပူးတတ္တယ္ဆိုၿပိး အိမ္မွာဝယ္ထားတဲ့ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားေတြကို မီးရိႈ႕ပစ္တဲ့လူေတြ မနည္းဘူးတဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကာလ ပုိင္းကဆိုရင္ စတိုးဆိုင္ေတြက ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပား ေရာင္းအားပါ က်သြားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကာလပိုငး္ဟာ သိပ္ေတာ့လည္း မၾကာလိုက္ဘူးလို႔ဆိုတယ္။ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ အေရာင္းအဝယ္ျပန္ျဖစ္လာသလို အိမ္တြင္းႀကိတ္ဝိုင္း ကေလးေတြလည္း ျပန္ေပၚလာသတဲ့။ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပား ေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားသူေတြရဲ႕ သတင္းေတြကလဲ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားရဲ႕နာမည္ကို ျပန္အဖတ္ ဆယ္ သြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ေလာ့စ္အိ္န္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႕မွာ “ ဘရက္ဒ္ဘာရီ ”လို႔ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦး တစ္ခုရိွတယ္။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ဂမၻီရဆန္တဲ့ အသြင္အျပင္ရိွတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ အဲဒီအေဆာက္အဦမွာ ရုပ္ရွင္လာရိုက္ၿပီး နာမည္ႀကီးသြားတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေတြရိွတယ္။ DOA, Blade Runner, Seven ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားေတြေပါ့။ အဲဒီအေဆာက္အဦပိုင္ရွင္ ေဂ်ာ့ခ်္ ဝိုင္မင္ဆိုသူဟာ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပား အသံုးျပဳၿပီး ကြယ္လြန္ၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အစ္ကိုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔အစ္ကိုက အႀကံျပဳတဲ့အတိုင္း အဲဒီအေဆာက္အဦကို ၁၈၉၃ ခုႏွစ္မွာ ေဆာက္လိုက္တာလို႔ ဆိုတယ္။ ဒီအေဆာက္အဦက သူ႔ကိုထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္လို႔ေျပာျပတယ္။

Sax Rohmer လို႔ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာ ဟင္နရီဝပ္ဒ္ဟာ “ဖန္မန္ခ်ဴး” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ သြားခဲ့တယ္။ သူက ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပား အသံုးျပဳၿပီး ဆက္သြယ္မိတဲ့ ဝိညာဥ္ကို ဘာအေၾကာင္းအရာ ေရးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဝိညာဥ္က chinaman လို႔ စာလံုးေပါင္းျပသတဲ့။ ဒါနဲ႔ “ ဖန္မန္ခ်ဴး ” ဆိုတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ကို ဇာတ္လိုက္လုပ္ၿပီး စြန္႔စားခန္း ဝတၳဳေရးလိုက္တာ “ေပါက္” သြားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီကစၿပီး best seller စာေရးဆရာ ျဖစ္သြားသတဲ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပါးလ္ ကာရန္လို႔ေခၚတဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ပါ။ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားကတစ္ဆင့္ Patience Worth လို႔ေခၚတဲ့ ဝိညာဥ္ဆီကရတဲ့ အႀကံညဏ္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူမဟာ ၁၉ ရာစုအေစာပိုင္းရဲဲ႕ စာေပေလာကကို ကိုင္လႈပ္ႏုိင္ခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွာ စာေရးဆရာ စတီးဝပ္အက္ဒဝပ္ ဝိႈက္တ္ဟာ ဇနီးျဖစ္သူ ဘက္တီရဲ႕ ဝိညာဥ္ေခၚမႈေတြကို ေလ့လာခဲ့ပါသတဲ့။ ဘက္တီဟာ အစပိုင္းမွာ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားကို အသံုးျပဳၿပီး ဝိညာဥ္အုပ္စု တစ္စုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့သတဲ့။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အဆက္အသြယ္ အရမ္းေကာင္းသြားၿပီး ဝိညာဥ္ေတြက သူမရဲ႕လက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ စာေရးျပတဲ့အထိ တိုးတက္သြားခဲ့သတဲ့။ စာေရးဆရာ ဝိႈက္ဟာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ ေတြကို ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြအျဖစ္ ထုတ္ေဝခဲ့တာ အေတာ္ေရာင္းေကာင္းခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဝီးဂ်ာဘုတ္ျပားဟာ “သံုးတတ္ရင္ေဆး ၊ မသံုးတတ္ရင္ေတာ့ ေဘး” လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြရပါလိမ့္မယ္။ ယေန႔တိုင္ ေခတ္စားေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာငး္ အခ်က္ကလည္း သံုးတတ္တဲ့ လူေတြမ်ားလို႔ ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ (ေအာင္ေအး-ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

အားလံုးစိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္...
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္